1Ang mga taga-Moab nga nangikyas ngadto sa Sela, nga usa ka lungsod sa kamingawan, nagpadala ug gasa nga nating mga karnero ngadto sa hari sa bukid sa Zion.16:1 sa bukid sa Zion: sa literal, bukid sa anak nga babaye sa Zion. 2Ang mga babaye nga taga-Moab nga atua sa tabokanan sa Arnon sama sa mga langgam nga giabog gikan sa ilang mga salag.
3Miingon ang mga taga-Moab sa mga taga-Juda: “Tambagi ninyo kami kon unsa ang among buhaton. Panalipdi ninyo kami, sama sa landong sa kahoy kon udtong tutok. Nangagiw kami ug walay kapuy-an. Tagoi ninyo kami ug ayaw kami ninyo pasagdi. 4Papuy-a kami uban kaninyo. Panalipdi kami gikan sa buot molaglag kanamo.”
Kon mahuman na ang pagpangdaog-daog ug ang pagpanglaglag, ug kon mawagtang na ang tigpasakit sa yuta sa Israel, 5maghari na unya ang usa ka kaliwat ni David nga matinumanon ug mahigugmaon. Sa iyang paghukom, palutawon niya ang hustisya. Ug maabtikon siyang mohimo sa matarong.
6Nakadungog kami kon unsa ka garboso ang mga taga-Moab. Mga garboso sila ug mapahitas-on, apan wala na kini kapuslanan. 7Busa hilakan sa mga taga-Moab ang ilang nasod. Manghilak silang tanan tungod sa pagkawala sa ilang lami nga pagkaon sa Kir Hareseth. 8Nangadaot ang mga uma sa Heshbon ug apil ang mga ubasan sa Sibma. Gidaot sa mga pangulo sa mga nasod ang mga ubasan16:8 Gidaot… ubasan: o, nga ang bino niini mihubog sa mga pangulo sa mga nasod. nga nakaabot sa Jazer, sa disyerto, ug hangtod pa gayod sa Patay nga Dagat. 9Busa naghilak ako maingon nga nagahilak ang taga-Jazer tungod sa ubasan sa Sibma. Gihilakan ko ang Heshbon ug Eleale kay dili na madunggan ang kasadya sa ilang mga ting-ani. 10Nawala ang kalipay ug ang kasadya alang sa dagkong abot sa mga uma. Wala nay mag-awit o manghugyaw didto sa mga ubasan. Wala nay mopuga sa ubas aron himuon nga bino. Gipahunong na sa Ginoo16:10 Gipahunong na sa Ginoo: sa Hebreo, Gipahunong ko na. Nagasulti dinhi ang Ginoo pinaagi kang Isaias. ang ilang paghugyaw. 11Busa nagsubo ako sa gidangatan sa Moab sama sa masulob-ong tingog sa harpa. Nagsubo usab ako sa gidangatan sa Kir Hareset. 12Kapoyon lang ang mga taga-Moab sa ilang pagbalik-balik sa ilang mga halaran sa habog nga mga dapit. Walay kapuslanan ang ilang pag-adto sa templo aron sa pagpangamuyo.
13Gisulti na kini kaniadto sa Ginoo mahitungod sa Moab. 14Ug karon, mao kini ang iyang giingon, “Sulod gayod sa tulo ka tuig, mawala ang bahandi sa Moab ug maulawan ang iyang mga katawhan. Ang mahibiling buhi sa iyang mga katawhan diotay ra ug huyang pa.”
1آوارگان موآب از شهر سالع كه در صحراست، برای پادشاه يهودا بره‌ای به عنوان خراج می‌فرستند. 2آنان مانند پرندگان بی‌آشيانه، در كنارهٔ رود اردن آواره شده‌اند. 3از مردم يهودا كمک می‌خواهند و با التماس می‌گويند: «ما را زير سايهٔ خود پناه دهيد. از ما حمايت كنيد. نگذاريد به دست دشمن بيفتيم. 4اجازه دهيد ما آوارگان در ميان شما بمانيم. ما را از نظر دشمنانمان پنهان كنيد!»
(سرانجام ظالم نابود خواهد شد و ستمكار و تاراج كننده از بين خواهد رفت. 5آنگاه كسی از نسل داوود بر تخت پادشاهی خواهد نشست و با عدل و انصاف بر مردم حكومت خواهد كرد. حكومت او بر رحمت و راستی استوار خواهد بود.)
6مردم يهودا می‌گويند: «ما دربارهٔ موآبی‌ها شنيده‌ايم. می‌دانيم چقدر متكبرند و به خود فخر می‌كنند، اما فخر آنها بی‌اساس است.»
7مردم موآب برای سرزمين خود گريه می‌كنند؛ نان كشمشی قيرحارست را به ياد می‌آورند و آه می‌كشند. 8مزرعه‌های حشبون و تاكستانهای سبمه از بين رفته‌اند؛ درختان انگور را فرماندهان سپاه دشمن بريده‌اند. زمانی شاخه‌های اين درختان انگور تا به شهر يعزيز می‌رسيد و از بيابان گذشته، تا دريای مرده امتداد می‌يافت. 9برای يعزيز و باغهای انگور سبمه گريه می‌كنم و ماتم می‌گيرم. اشكم چون سيل برای حشبون و العاله جاری می‌شود، زيرا ميوه‌ها و محصولش تلف شده است. 10شادی و خوشحالی برداشت محصول از بين رفته است؛ در باغهای انگور، ديگر نغمه‌های شاد به گوش نمی‌رسد؛ ديگر كسی انگور را در چرخشتها، زير پا نمی‌فشرد؛ صدای شادمانی خاموش شده است. 11دل من مانند بربط برای موآب می‌نالد و برای قيرحارس آه می‌كشد. 12اهالی موآب بی‌جهت به سوی بتخانه‌های خود بالا می‌روند تا دعا كنند؛ آنها بی‌جهت خود را خسته می‌كنند، زيرا دعايشان مستجاب نخواهد شد.
13اين بود پيغامی كه خداوند از قبل دربارهٔ موآب فرموده بود. 14اما اينک خداوند می‌فرمايد: «درست پس از سه سال، شكوه و جلال موآب از بين خواهد رفت و از جماعت زياد آن عدهٔ كمی باقی خواهند ماند و آنها نيز قوت خود را از دست خواهند داد.»
