Ang mga Yahong nga Gibutangan sa Silot sa Dios
1Unya adunay kusog nga tingog nga akong nadungog gikan sa templo nga nagsulti ngadto sa pito ka anghel, “Sige, ibubo na ninyo sa kalibotan kanang pito ka yahong nga gisudlan sa kapungot sa Dios.”
2Busa milakaw ang unang anghel ug gibubo niya ang sulod sa iyang yahong didto sa yuta. Ang nahitabo, nahiagom sa makalilisang nga kabahong ang tanan nga nagpamarka sa marka sa mananap ug nagsimba sa rebulto niini.
3Gibubo dayon sa ikaduhang anghel ang sulod sa iyang yahong didto sa dagat, ug ang tubig sa dagat nahimong sama sa dugo sa patay nga tawo. Ug nangamatay ang tanan nga anaa sa dagat.
4Unya gibubo sa ikatulong anghel ang sulod sa iyang yahong didto sa mga suba ug sa mga tuboran, ug ang tanan nga tubig niini nahimong dugo. 5Dayon nadungog ko ang anghel nga tinugyanan sa tubig nga miingon, “Matarong ka gayod, ikaw nga mao karon ug mao usab kaniadto. Balaan gayod ikaw, kay husto kining mga silot nga imong gipahamtang sa mga tawo. 6Gipaagas nila ang dugo sa katawhan sa Dios ug sa mga propeta, busa karon dugo usab ang imong ipainom kanila. Kay mao kini ang angay kanila.” 7Ug may nadungog akong tingog gikan sa halaran nga nagaingon, “Ginoong Dios nga makagagahom sa tanan, husto ug matarong gayod ang mga silot nga imong gipahamtang sa mga tawo!”
8Unya, gibubo sa ikaupat nga anghel ang sulod sa iyang yahong didto sa adlaw, ug midilaab kini sa tumang kainit ug nangapaso ang mga tawo. 9Apan bisan pag nangapaso na ang mga tawo wala gihapon sila maghinulsol ug magdayeg sa Dios, gipasipalahan pa hinuon nila ang Dios nga mao ang adunay gahom sa mga katalagman nga miabot kanila.
10Gibubo usab sa ikalima nga anghel ang sulod sa iyang yahong didto sa trono sa mananap. Ug mingitngit ang tibuok niyang gingharian. Tungod sa kasakit nga giantos sa mga tawo, gipaak na lang nila ang ilang mga ngabil. 11Wala gihapon sila maghinulsol sa ilang daotan nga mga binuhatan, gipasipalahan pa hinuon nila ang Dios sa langit16:11 Dios sa langit: o, Dios nga anaa sa langit; o, Dios nga naghimo sa langit; o, Dios nga labaw sa tanan. tungod sa mga kabahong ug sa kasakit nga ilang giantos.
12Gibubo sa ikaunom nga anghel ang sulod sa iyang yahong sa dako nga suba sa Eufrates. Mihubas ang suba aron makaagi didto ang mga hari gikan sa sidlakan. 13Ug may nakita akong tulo ka daotan nga espiritu, nga morag mga baki. Nanggawas sila gikan sa baba sa dragon, sa baba sa mananap, ug sa baba sa mini nga propeta. 14Kini sila mga demonyo nga nagabuhat ug mga milagro. Nangadto sila sa mga hari sa tibuok kalibotan aron tigomon sila alang sa pagpakiggira sa Dios pag-abot sa dakong adlaw sa Dios nga makagagahom sa tanan. 15-16Ug gitigom sa mga demonyo ang mga hari didto sa usa ka dapit nga gitawag sa pinulongang Hebreo ug Armagedon.
Miingon ang Ginoo, “Paminaw kamog maayo! Moabot ako sama sa pag-abot sa usa ka kawatan, nga walay masayod kon kanus-a. Bulahan ang tawo nga nagabantay ug nagasul-ob kanunay sa iyang bisti, aron sa akong pag-abot dili siya maglakaw nga hubo ug maulawan atubangan sa mga tawo!”
17Unya, gibubo sa ikapitong anghel ang sulod sa iyang yahong didto sa kahanginan. Ug nadungog ko nga adunay misinggit gikan sa trono didto sa templo, nga nagaingon, “Human na ang tanan!” 18Ug nagpangilat, nagdahunog, nagdalogdog ug naglinog ug kusog kaayo. Wala pa gayoy linog nga sama niadto kakusog gikan sa pagbuhat sa tawo. Mao gayod kadto ang pinakakusog nga linog! 19Ang inilang siyudad napikas sa tulo ka bahin, ug ang mga siyudad sa tanang nasod nagun-ob. Gituman sa Dios ang iyang saad ngadto sa mga tawo nga nagapuyo sa siyudad sa Babilonia. Mao kadto nga gipatagamtam kanila ang iyang kasuko ug silot. 20Nangahanaw ang tanang mga isla ug wala nay bukid nga makita. 21Ug dili kay kana lang, giulanan pa gayod ang mga tawo ug ice nga motimbang ug mga 50 ka kilo ang matag usa. Ug gipasipalahan sa mga tawo ang Dios tungod nianang katalagman nga hilabihan gayod.
As Sete Taças da Ira de Deus
1Então ouvi uma forte voz que vinha do santuário e dizia aos sete anjos: “Vão derramar sobre a terra as sete taças da ira de Deus”.
2O primeiro anjo foi e derramou a sua taça pela terra, e abriram-se feridas malignas e dolorosas naqueles que tinham a marca da besta e adoravam a sua imagem.
3O segundo anjo derramou a sua taça no mar, e este se transformou em sangue como de um morto, e morreu toda criatura que vivia no mar.
4O terceiro anjo derramou a sua taça nos rios e nas fontes, e eles se transformaram em sangue. 5Então ouvi o anjo que tem autoridade sobre as águas dizer:
“Tu és justo, tu, o Santo, que és e que eras,
porque julgaste estas coisas;
6pois eles derramaram o sangue dos teus santos
e dos teus profetas,
e tu lhes deste sangue para beber,
como eles merecem”.
7E ouvi o altar responder:
“Sim, Senhor Deus todo-poderoso,
verdadeiros e justos são os teus juízos”.
8O quarto anjo derramou a sua taça no sol, e foi dado poder ao sol para queimar os homens com fogo. 9Estes foram queimados pelo forte calor e amaldiçoaram o nome de Deus, que tem domínio sobre estas pragas; contudo, recusaram arrepender-se e glorificá-lo.
10O quinto anjo derramou a sua taça sobre o trono da besta, cujo reino ficou em trevas. De tanta agonia, os homens mordiam a própria língua 11e blasfemavam contra o Deus dos céus, por causa das suas dores e das suas feridas; contudo, recusaram arrepender-se das obras que haviam praticado.
12O sexto anjo derramou a sua taça sobre o grande rio Eufrates, e secaram-se as suas águas para que fosse preparado o caminho para os reis que vêm do Oriente. 13Então vi saírem da boca do dragão, da boca da besta e da boca do falso profeta três espíritos imundos16.13 Ou malignos semelhantes a rãs. 14São espíritos de demônios que realizam sinais milagrosos; eles vão aos reis de todo o mundo, a fim de reuni-los para a batalha do grande dia do Deus todo-poderoso.
15“Eis que venho como ladrão! Feliz aquele que permanece vigilante e conserva consigo as suas vestes, para que não ande nu e não seja vista a sua vergonha.”
16Então os três espíritos os reuniram no lugar que, em hebraico, é chamado Armagedom.
17O sétimo anjo derramou a sua taça no ar, e do santuário saiu uma forte voz que vinha do trono, dizendo: “Está feito!” 18Houve, então, relâmpagos, vozes, trovões e um forte terremoto. Nunca havia ocorrido um terremoto tão forte como esse desde que o homem existe sobre a terra. 19A grande cidade foi dividida em três partes, e as cidades das nações se desmoronaram. Deus lembrou-se da grande Babilônia e lhe deu o cálice do vinho do furor da sua ira. 20Todas as ilhas fugiram, e as montanhas desapareceram. 21Caíram sobre os homens, vindas do céu, enormes pedras de granizo, de cerca de trinta e cinco quilos16.21 Grego: 1 talento. cada; eles blasfemaram contra Deus por causa do granizo, pois a praga fora terrível.
