Genesis 3 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Genesis 3:1-24

Ang Pagpakasala sa Tawo

1Sa tanang mga mananap nga gibuhat sa Ginoong Dios, ang bitin mao ang labing limbongan. Usa niadto ka higayon, gipangutana sa bitin ang babaye, “Tinuod ba gayod nga gidid-an kamo sa Dios nga mokaon sa bunga sa bisan unsa nga kahoy sa tanaman?” 2Mitubag ang babaye, “Makakaon kami sa mga bunga sa kahoy dinhi sa tanaman, 3gawas lang sa bunga sa kahoy nga anaa sa taliwala niini. Kay miingon ang Dios nga dili gayod kami mokaon sa bunga niana nga kahoy o bisan mohikap man lang. Kon himuon namo kini, mamatay kami.” 4Apan miingon ang bitin, “Dili tinuod nga mamatay kamo! 5Miingon ang Dios niana tungod kay nahibalo siya nga kon mokaon kamo niini, maabli ang inyong salabotan ug mahimo kamong sama kaniya nga nahibalo kon unsa ang maayo ug daotan.”

6Sa dihang nakita sa babaye nga ang bunga sa kahoy nindot tan-awon ug maayo kan-on, ug tungod kay nangandoy siya nga mahimong maalamon, mikuha siya ug bunga ug mikaon. Gihatagan usab niya ang iyang bana nga uban kaniya, ug mikaon usab kini. 7Pagkahuman gayod nilag kaon, naabli ang ilang salabotan ug nasayod na sila kon unsay maayo ug daotan, ug nasayran nila nga hubo diay sila. Busa nagahimo silag tapis gikan sa mga dahon sa kahoy nga igos3:7 igos: Tan-awa ang Lista sa mga Pulong sa luyo. alang sa ilang lawas.

8Sa dihang bugnaw na ang hangin sa kahaponon, nadungog nila nga nagalakaw ang Ginoong Dios sa tanaman. Busa nanago sila sa kakahoyan. 9Apan gitawag sa Ginoong Dios ang lalaki ug gipangutana, “Hain ka?” 10Mitubag ang lalaki, “Nadungog ko ikaw nga nagalakaw sa tanaman, ug nahadlok ako tungod kay hubo ako, busa mitago ako.” 11Nangutana ang Ginoong Dios, “Kinsay naga-ingon kanimo nga hubo ka? Mikaon ka ba sa bunga sa kahoy nga giingon ko nga dili mo kan-on?” 12Mitubag ang lalaki, “Ang babaye nga gipauban mo kanako maoy nagahatag kanako sa bunga niadto nga kahoy ug mikaon ako.”

13Gipangutana sa Ginoong Dios ang babaye, “Nganong gibuhat mo man kini?” Mitubag ang babaye, “Giilad ako sa bitin, busa mikaon ako.”

Mipahamtang ang Dios ug Silot

14Busa miingon ang Ginoong Dios ngadto sa bitin, “Tungod kay gibuhat mo kini, tinunglo ka labaw sa tanang mga mananap. Ikaw lang gayod ang mahiagom niini nga tunglo: sa tibuok mong kinabuhi, magkamang ka pinaagi sa imong tiyan ug magkaon kag abog.3:14 magkamang ka pinaagi sa imong tiyan ug magkaon kag abog: Ang buot ipasabot, mahimo siyang labing ubos sa tanang mga mananap. 15Ikaw ug ang babaye mahimong magkaaway; apil ang imong kaliwat3:15 kaliwat: o, liwat. Posible nga ang buot ipasabot, singular. ug ang iyang kaliwat magkaaway usab. Dugmokon niya ang imong ulo ug paakon mo ang iyang tikod.”

16Miingon usab siya sa babaye, “Tungod sa imong gibuhat, dugangan ko ang kalisod sa imong pagpanamkon ug ang kasakit sa pagpanganak. Ug bisan pa niana, mangandoy ka gihapon sa imong bana, ug siya ang mogahom kanimo.”3:16 mangandoy ka gihapon sa imong bana, ug siya ang mogahom kanimo: o, magtinguha ka sa pagdominar sa imong bana, apan dominahon ka niya.

17Miingon usab siya sa lalaki, “Tungod kay naminaw ka sa imong asawa ug mikaon sa bunga sa kahoy nga gidili ko kanimo, tunglohon ko ang yuta. Sa tibuok mong kinabuhi, maghago ka ug maayo aron ka makakaon. 18Moturok sa yuta ang mga sagbot ug mga sampinit, ug mokaon ka ug mga tanom gikan sa kaumahan. 19Kinahanglan nga maghago ka ug maayo aron ka makakaon, hangtod nga mobalik ka sa yuta nga mao ang imong gigikanan. Kay sa yuta ka gikan, sa yuta ka usab mobalik.”

20Ginganlan ni Adan3:20 Adan: Ang buot ipasabot sa Hebreo, lalaki; o, katawhan. ang iyang asawa ug “Eva”3:20 Eva: Posible nga ang buot ipasabot sa Hebreo, nagakinabuhi; o, nagahatag ug kinabuhi. tungod kay siya ang mahimong inahan sa tanang mga tawo. 21Unya nagabuhat ang Ginoong Dios ug bisti nga gikan sa panit sa mananap alang kang Adan ug sa iyang asawa.

Gipapahawa sa Dios si Adan ug si Eva sa Tanaman sa Eden

22Unya miingon ang Ginoong Dios, “Karon, ang tawo sama na kanato nga nahibalo kon unsa ang maayo ug ang daotan. Kinahanglan nga dili gayod siya tugotan nga makakaon sa bunga sa kahoy nga nagahatag ug kinabuhi, kay kon mokaon siya, magpabilin siyang buhi hangtod sa kahangtoran.” 23Busa gipapahawa sa Ginoong Dios gikan sa tanaman sa Eden ang tawo aron sa pagpanguma sa yuta nga mao ang iyang gigikanan.

24Sa dihang napapahawa na niya ang tawo, nagabutang ang Ginoong Dios ug mga kerubin3:24 kerubin: Tan-awa ang Lista sa mga Pulong sa luyo. sa sidlakang bahin sa tanaman sa Eden. Nagbutang usab siya ug espada nga nagadilaab ug nagatuyok-tuyok aron walay makaduol sa kahoy nga nagahatag ug kinabuhi.

Hoffnung für Alle

1. Mose 3:1-24

Der Mensch zerstört die Gemeinschaft mit Gott

1Die Schlange war listiger als alle anderen Tiere, die Gott, der Herr, gemacht hatte. »Hat Gott wirklich gesagt, dass ihr von keinem Baum die Früchte essen dürft?«, fragte sie die Frau. 2»Natürlich dürfen wir«, antwortete die Frau, 3»nur von dem Baum in der Mitte des Gartens nicht. Gott hat gesagt: ›Esst nicht von seinen Früchten, ja – berührt sie nicht einmal, sonst müsst ihr sterben!‹« 4»Unsinn! Ihr werdet nicht sterben«, widersprach die Schlange, 5»aber Gott weiß: Wenn ihr davon esst, werden eure Augen geöffnet – ihr werdet sein wie Gott und wissen, was Gut und Böse ist.«

6Die Frau schaute den Baum an. Er sah schön aus! Es wäre bestimmt gut, von ihm zu essen, dachte sie. Seine Früchte wirkten verlockend, und klug würde sie davon werden! Sie pflückte eine Frucht und biss hinein. Dann reichte sie die Frucht ihrem Mann, der bei ihr stand, und auch er aß davon. 7Plötzlich gingen beiden die Augen auf, und ihnen wurde bewusst, dass sie nackt waren. Hastig flochten sie Feigenblätter zusammen und machten sich daraus einen Lendenschurz.

8Am Abend, als ein frischer Wind aufkam, hörten sie, wie Gott, der Herr, im Garten umherging. Ängstlich versteckten sie sich vor ihm hinter den Bäumen. 9Aber Gott, der Herr, rief: »Adam3,9 Adam ist ein hebräisches Wort für »Mensch«, hier gleichzeitig Eigenname des ersten Menschen., wo bist du?« 10Adam antwortete: »Ich hörte dich im Garten und hatte Angst, weil ich nackt bin. Darum habe ich mich versteckt.« 11»Wer hat dir gesagt, dass du nackt bist?«, fragte Gott. »Hast du etwa von den Früchten gegessen, die ich euch verboten habe?« 12Adam versuchte, sich zu rechtfertigen: »Die Frau, die du mir gegeben hast, ist schuld daran! Sie reichte mir eine Frucht von dem Baum – deswegen habe ich davon gegessen.« 13»Was hast du bloß getan?«, wandte der Herr sich an die Frau. »Die Schlange hat mich dazu verführt! Nur wegen ihr habe ich die Frucht genommen«, verteidigte sie sich.

14Da sagte Gott, der Herr, zur Schlange: »Das ist deine Strafe: Verflucht sollst du sein – verstoßen von allen anderen Tieren! Du wirst auf dem Bauch kriechen und Staub fressen, solange du lebst! 15Von nun an werden du und die Frau Feinde sein, auch zwischen deinem und ihrem Nachwuchs3,15 Nach einer alten Auslegung ist mit dem Nachwuchs der Frau (wörtlich: »Same«, d.h. Nachkomme) Jesus Christus gemeint, der einmal den Teufel (hier verkörpert in der Schlange) besiegen wird. soll Feindschaft herrschen. Er wird dir auf den Kopf treten, und du wirst ihn in die Ferse beißen!«

16Dann wandte Gott sich zur Frau: »Ich werde dir in der Schwangerschaft viel Mühe auferlegen. Unter Schmerzen wirst du deine Kinder zur Welt bringen. Du wirst dich nach deinem Mann sehnen, aber er wird dein Herr sein!« 17Zu Adam sagte er: »Statt auf mich hast du auf deine Frau gehört und von den Früchten gegessen, die ich euch ausdrücklich verboten hatte. Deinetwegen soll der Ackerboden verflucht sein! Dein ganzes Leben lang wirst du dich abmühen, um dich von seinem Ertrag zu ernähren. 18Du bist auf ihn angewiesen, um etwas zu essen zu haben, aber er wird immer wieder mit Dornen und Disteln übersät sein. 19Du wirst dir dein Brot mit Schweiß verdienen müssen, bis du stirbst. Dann wirst du zum Erdboden zurückkehren, von dem ich dich genommen habe. Denn du bist Staub von der Erde, und zu Staub musst du wieder werden!«

20Adam gab seiner Frau den Namen Eva (»Leben«), denn sie sollte die Stammmutter aller Menschen werden. 21Gott, der Herr, machte für die beiden Kleider aus Fell und legte sie ihnen an. 22Dann sagte er: »Nun ist der Mensch geworden wie wir, weil er Gut und Böse erkennen kann. Auf keinen Fall darf er noch einmal zugreifen und auch noch von dem Baum essen, dessen Frucht Leben schenkt – sonst lebt er ewig!« 23Darum schickte er ihn aus dem Garten Eden fort und gab ihm den Auftrag, den Ackerboden zu bebauen, aus dem er ihn gemacht hatte. 24So kam es also, dass die Menschen aus dem Garten vertrieben wurden. An dessen Ostseite stellte Gott Keruben mit flammenden Schwertern3,24 Wörtlich: Keruben und das flammende Schwert. auf. Sie sollten den Weg zu dem Baum bewachen, dessen Frucht Leben schenkt.