1Unya miingon siya kanako, “Tawo, kan-a kini nga linukot nga basahon, ug lakaw ug sultihi ang katawhan sa Israel.” 2Busa minganga ako, ug gipakaon niya kanako ang linukot nga basahon. 3Miingon siya kanako, “Sige, kaona kana hangtod nga mabusog ka.” Ug sa dihang gikaon ko kini, sama kini katam-is sa dugos.
4Miingon dayon siya kanako, “Tawo, lakaw na ngadto sa katawhan sa Israel ug isulti ang akong mensahe kanila. 5Wala ko ikaw ipadala sa katawhan nga lahig pinulongan ug lisod sabton, kondili ngadto sa katawhan sa Israel. 6Kon didto ko pa ikaw ipadala sa katawhan nga lahig pinulongan ug dili mo masabtan, siguradong mamati gyud sila kanimo. 7Apan ang katawhan sa Israel dili mamati kanimo, kay dili sila buot nga mamati kanako. Tanan sila mga gahig ulo ug tig-ag kasingkasing. 8Apan himuon ko ikaw nga mas gahig ulo ug mas tig-ag kasingkasing kay kanila, 9sama kagahi sa batong bantilis. Busa ayaw gyud kahadlok kanila biskan sila masinupakon lang nga katawhan.”
10Ug siya mi-ingon kanako, “Tawo, pamatia pag-ayo ug tipigi diha sa imo nga kasingkasing ang tanan nga isulti ko kanimo. 11Karon, lakaw! Adtoa ang imo nga mga katawhan nga kauban mo nga gibihag, ug isulti kanila ang mensahe nga gikan kanako, ang Ginoo nga Dios. Buhata kini, mamati man sila o dili.”
12Unya gibayaw ako sa Espiritu, ug nadungog ko ang nagadahunog nga tingog gikan sa akong luyo nga nagaingon, “Dalaygon ang gahom sa Ginoo nga anaa sa langit!” 13Ug nadungog ko usab ang kasikas sa mga nagsinag-hiray nga mga pako sa buhi nga mga binuhat, ug ang nagadahunog nga kasaba sa mga ligid tapad niini. 14Gialsa ako sa Espiritu ug gidala palayo. Naglain ang akong buot ug naglagot, apan gipugngan ako sa Ginoo.
15Nakaabot ako sa Tel Abib, sa daplin sa Suba sa Kebar diin nagapuyo ang mga binihag. Nagpabilin ako didto uban kanila sulod sa pito ka adlaw. Naluya ako tungod sa mga butang nga akong nakita.
16Paglabay sa pito ka adlaw, miingon ang Ginoo kanako, 17“Tawo, gipili ko ikaw nga magbalantay sa katawhan sa Israel. Busa kon may madungog ka nga pasidaan gikan kanako isulti dayon ngadto kanila. 18Kon moingon ako sa usa ka tawo nga daotan nga mamatay gyud siya, apan wala mo siya pasidan-i nga mobiya sa iyang daotan nga binuhatan aron maluwas ang iyang kinabuhi, mamatay ang maong daotan nga tawo tungod sa iyang sala, ug paninglan ko ikaw sa iyang kamatayon. 19Apan kon gipasidan-an mo siya ug wala siya mobiya sa iyang daotan nga binuhatan, mamatay siya tungod sa iyang sala, apan wala kay tulubagon. 20Kon ang matarong nga tawo magpakasala, ug pasagdan ko lang siya sa maong kahimtang, mamatay siya. Kon wala mo siya pasidan-i, mamatay siya tungod sa iyang sala, ug dili ko hinumdoman ang mga maayo niya nga binuhatan. Apan paninglan ko ikaw sa iyang kamatayon. 21Apan kon gipasidan-an mo siya nga dili magpakasala, ug mituman siya kanimo, dili siya mamatay ug wala kay tulubagon.”
22Gigamhan ako sa Ginoo ug miingon siya kanako, “Bangon ug adto sa kapatagan, kay didto may isulti ako kanimo.” 23Busa miadto dayon ako sa kapatagan, ug nakita ko ang gahom sa Ginoo nga sama sa nakita ko didto sa daplin sa Suba sa Kebar, ug mihapa ako. 24Unya gigamhan ako sa Espiritu ug gipatindog, ug giingnan, “Pauli ug panirado sa imo nga balay! 25Didto, gapuson ka ug pisi aron dili ka makapakig-uban sa imo nga mga katawhan. 26Maamang ka aron dili ka makapahimangno niini nga masinupakon nga katawhan. 27Apan sa higayon nga makigsulti ako kanimo, pasultihon ko na ikaw. Ug ako, ang Ginoo nga Dios, magasugo kanimo sa pagsulti sa akong mensahe kanila. Ang uban kanila mamati, apan ang uban dili, kay mga masinupakon sila nga katawhan.”
1“Homem mortal”, continuou a dizer-me, “come o que estou a dar-te, ingere este rolo! Depois vai e comunica a sua mensagem ao povo de Israel.” 2Peguei então no rolo e abri a boca para o comer. 3Então disse-me: “Filho do homem, come esse rolo que te dou e enche com ele o teu estômago.” Comi-o e era doce como o mel.
4“Homem mortal, envio-te ao povo de Israel com as minhas palavras. 5Não é a uma terra estrangeira e distante que te mando, a um povo cuja língua não entendas. 6Não vais ter com populações de fala difícil de decifrar; esses certamente te escutariam! 7É com o povo de Israel que vais ter e não hão de querer ouvir-te, tal como também recusaram dar-me ouvidos, porque são um povo endurecido e obstinado. 8Mas repara, dou-te autoridade e também te faço firme, tão resistente como eles. 9Tornei a tua fronte tão rija como um diamante. Não os temas, não tenhas medo dos seus ares soturnos, dos seus olhares sombrios, pois são pessoas indomáveis.”
10E acrescentou: “Homem mortal, mete todas as minhas palavras no teu coração primeiramente! Ouve-as atentamente, tu próprio! 11Depois vai então ter com o teu povo no exílio e, quer eles escutem quer não, diz-lhes: É isto que diz o Senhor Deus!”
12Seguidamente, o Espírito levantou-me e ouvi atrás de mim uma voz muito forte, com um grande eco, que dizia: “Bendita seja a glória do Senhor, lá onde ela permanece!” 13Ouvi também o barulho das asas das criaturas, que tocavam umas nas outras, e também das rodas que as seguiam.
14O Espírito tomou-me e levou-me. Eu estava muito triste e o meu espírito ardia; mas a mão do Senhor era forte sobre mim. 15Dirigi-me em seguida para Tel-Avive3.15 Esta Tel-Avive fica na Babilónia. Nada tem a ver com a cidade moderna de Tel-Avive, ou Telavive, em Israel., outra colónia de exilados judeus, junto do rio Quebar. Sentei-me entre eles, durante sete dias, desolado.
Aviso a Israel
16No fim desse tempo, o Senhor disse-me: 17“Homem mortal, designei-te como vigia de Israel; sempre que eu pretenda mandar um aviso ao meu povo, transmite-lho logo. 18Se recusares avisar o ímpio, quando eu pretender que lhe digas: ‘Estás condenado a morrer, por isso, arrepende-te e salva a tua vida!’, ele virá a morrer no seu pecado, mas a ti castigar-te-ei. Ficas responsável pela sua morte. 19Mas se os avisares e eles continuarem a pecar, recusando arrepender-se, morrerão no seu pecado, mas tu não terás culpa alguma nisso, pois fizeste tudo o que podias.
20E se uma pessoa que era justa se tornar ímpia, e se tu recusares avisá-la das consequências disso, esse indivíduo morrerá, sem que o seu comportamento anterior lhe sirva de alguma coisa; morrerá no seu pecado, mas tornar-te-ei responsável pela sua morte e castigar-te-ei. 21No entanto, se o avisares e ele se arrepender, viverá; quanto a ti, terás também salvo a tua própria vida.”
22A mão do Senhor estava sobre mim e ele me disse: “Vai para o vale e falarei lá contigo.” 23Logo me levantei, fui e vi ali a glória do Senhor, tal como na minha primeira visão, e inclinei-me até à terra perante ele.
24O Espírito entrou em mim, fez-me pôr de pé e disse-me: “Vai, fechar-te na tua própria casa! 25Serás ligado com cordas, de forma que não poderás sair de lá. 26Farei com que a língua se te cole ao céu-da-boca. Durante esse tempo não serás para eles o homem que os repreende, embora sejam uma gente rebelde. 27Quando te der uma mensagem, desprender-te-ei a língua e farei com que fales, e dir-lhes-ás: Assim diz o Senhor Deus! Quem quiser ouvir, que ouça! Quem quiser recusar, que recuse! Porque eles são um povo obstinado.
