Ezekiel 19 – APSD-CEB & CST

Ang Pulong Sa Dios

Ezekiel 19:1-14

Ang Awit sa Pagbangotan alang sa mga Pangulo sa Israel

1Miingon ang Ginoo kanako, “Awita kini nga Awit sa Pagbangotan alang sa mga pangulo sa Israel:

2“Ang imo nga inahan nahisama sa usa ka liyon nga nagaatiman sa iyang mga anak uban sa uban nga mga liyon. 3Giatiman niya ang usa sa iyang mga anak ug nahimo kini nga kusgan nga liyon. Nakakat-on kini pagpanukob, ug nangaon kini nga tawo. 4Sa dihang nahibaloan kini sa uban nga mga nasod gilit-ag nila kini ug gidala sa Ehipto nga kinaw-itan.

5-6“Sa dihang nakita sa inahan niini nga liyon nga ang iyang pangandoy alang sa iyang anak napakyas, gipadako niya ang usa pa sa iyang mga anak ug nahimo usab kini nga kusgan nga liyon. Nakig-uban kini sa panon sa mga liyon ug nakakat-on kini pagpanukob, ug nangaon kinig tawo. 7Giguba niya ang mga paril sa mga kaaway19:7 Giguba… kaaway: o, Gilugos niya ang mga asawa sa iyang mga kaaway nga iyang gipamatay. ug gipangguba ang ilang mga lungsod. Nalisang ang mga lumulupyo niini sa iyang pagngulob.

8“Naghiusa ang mga nasod batok kaniya, ug gilibotan nila siya. Giladlad nila ang ilang pukot ug napukot nila siya. 9Gikaw-itan nila siya ug gisulod sa hawla, ug gidala ngadto sa hari sa Babylon. Gikulong nila siya aron dili na madunggan sa kabukiran sa Israel ang iyang pagngulob.

10“Ang imo nga inahan nahisama usab sa ubas nga gitanom sa daplin sa tubig. Daghan kinig sanga ug bunga tungod kay abunda man sa tubig. 11Lig-on kini ug mga sanga ug pwede himuong baston sa hari. Mitaas pag-ayo ang ubas, ug milabaw sa uban nga labong nga mga tanom. Makita kini tungod sa kataason niini ug sa kalabong sa iyang mga sanga. 12Apan giibot kini sa nasuko kaniya, ug gilabay sa yuta. Nalawos kini tungod sa mainit nga hangin gikan sa sidlakan. Nalaya ang iyang lig-ong punoan ug gisunog dayon kini. 13Karon gitanom kini pag-usab didto sa disyerto, sa dapit nga mamala ug walay tubig. 14Nasunog ang punoan niini ug mikaylap ang kalayo ngadto sa uban nga mga sanga ug mga bunga niini. Busa wala nay lig-ong sanga nga nabilin nga mahimo nga himuong baston sa hari.

“Kini usa ka awit sa pagbangotan nga angay nga awiton niini nga panahon.”

Nueva Versión Internacional (Castilian)

Ezequiel 19:1-14

Lamento por los príncipes de Israel

1»Dedícale este lamento a la nobleza de Israel:

2»“En medio de los leones,

tu madre era toda una leona.

Recostada entre leoncillos,

amamantaba a sus cachorros.

3A uno de ellos lo crio,

y este llegó a ser un león fiero

que aprendió a desgarrar su presa

y a devorar a la gente.

4Las naciones supieron de sus excesos,

y lo atraparon en un foso;

¡se lo llevaron encadenado a Egipto!

5Cuando la leona madre perdió toda esperanza

de que volviera su cachorro,

tomó a otra de sus crías

y la convirtió en una fiera.

6Cuando este león se hizo fuerte,

se paseaba muy orondo entre los leones.

Aprendió a desgarrar su presa

y a devorar a la gente.

7Demolía palacios,19:7 Demolía palacios (lectura probable; véanse LXX y Targum); Conocía viudas (TM).

asolaba ciudades,

y amedrentaba con sus rugidos

a todo el país y a sus habitantes.

8Las naciones y provincias vecinas

se dispusieron a atacarlo.

Le tendieron trampas,

y quedó atrapado en el foso.

9Encadenado y enjaulado

lo llevaron ante el rey de Babilonia.

Enjaulado lo llevaron

para que no se oyeran sus rugidos

en los cerros de Israel.

10»”En medio del viñedo19:10 del viñedo (dos mss. hebreos); de tu sangre (TM).

tu madre era una vid

plantada junto al agua:

¡fructífera y frondosa,

gracias al agua abundante!

11Sus ramas crecieron vigorosas,

¡aptas para ser cetros de reyes!

Tanto creció que se destacaba

por encima del follaje.

Se la reconocía por su altura

y por sus ramas frondosas.

12Pero fue desarraigada con furia

y arrojada al suelo.

El viento del este la dejó marchita,

y la gente le arrancó sus frutos.

Secas quedaron sus vigorosas ramas,

y fueron consumidas por el fuego.

13Ahora se halla en el desierto,

plantada en tierra árida y reseca.

14De una de sus ramas brotó un fuego,

y ese fuego devoró sus frutos.

¡Nada queda de esas vigorosas ramas,

aptas para ser cetros de reyes!”

Este es un lamento, y debe entonarse como tal».