Ang Pagkaon nga Manna ug mga Pugo
1Gikan sa Elim, mipadayon sa paglakaw ang tibuok katilingban sa Israel hangtod nga nakaabot sila sa kamingawan sa Sin, nga anaa tunga-tunga sa Elim ug Sinai. Nakaabot sila didto sa ika-15 nga adlaw sa ikaduhang bulan gikan sa paggawas nila sa Ehipto. 2Didto sa kamingawan mireklamo ang tibuok katilingban ngadto kang Moises ug kang Aaron. 3Miingon sila, “Maayo pag gipatay na lang kami sa Ginoo didto sa Ehipto. Didto makapagusto pa kamig kaon. Apan gidala ninyo kami dinhi niining kamingawan aron mangamatay kaming tanan sa kagutom.”
4Unya miingon ang Ginoo kang Moises, “Paminaw! Magpaulan ako ug pan gikan sa langit alang kaninyo. Kada adlaw magkuha ang mga Israelinhon ug pan nga igo lang alang nianang adlawa. Niining paagiha sulayan ko sila ug tan-awon ko kon tumanon ba nila ang akong mga sugo. 5Ingna sila nga doblehon nila ang gidaghanon sa pan nga ilang kuhaon sa ikaunom nga adlaw sa kada semana.”
6Busa miingon si Moises ug si Aaron sa tanang mga Israelinhon, “Karong gabhiona, mapamatud-an ninyo nga ang Ginoo mao ang nagpagawas kaninyo gikan sa Ehipto, 7ug sa buntag makita ninyo ang gamhanang presensya sa Ginoo. Kay nadungog niya ang inyong mga pagbagulbol. Si kinsa ba gud kami nga diri man kamo kanamo magbagulbol? Ang tinuod, ang Ginoo ang inyong gibagulbolan.”
8Miingon pa gayod si Moises, “Hatagan kamo sa Ginoo ug karne nga inyong kan-on sa gabii ug magpagusto kamog kaon ug pan sa buntag, kay nadungog niya ang inyong mga pagbagulbol ngadto kaniya. Dili kami ang inyong gibagulbolan kondili ang Ginoo. Kinsa ba gud kami nga diri man kamo magbagulbol kanamo?”
9Miingon dayon si Moises kang Aaron, “Ingna ang tibuok katilingban sa Israel nga moduol sila sa presensya sa Ginoo kay nadungog niya ang ilang mga pagbagulbol.”
10Samtang nagsulti si Aaron sa tibuok katilingban sa Israel, mitan-aw sila sa kamingawan ug sa kalit lang nakita nila ang gamhanang presensya sa Ginoo diha sa panganod. 11Miingon ang Ginoo kang Moises, 12“Nadungog ko ang mga pagbagulbol sa mga Israelinhon. Ingna sila nga sa gabii mokaon sila ug karne ug sa buntag makapagusto silag kaon ug pan. Unya mahibaloan ninyo nga ako mao ang Ginoo nga inyong Dios.”
13Nianang pagkakilomkilom na, mitungha ang daghang buntog nga milukop sa ilang kampo. Pagkabuntag, ang yuta palibot sa ilang kampo basa sa yamog. 14Sa dihang nawala na ang yamog, may nakita sila sa yuta nga nipis nga mga butang nga labihan kaputi. 15Wala sila kahibalo kon unsa kadto, busa nagpangutan-anay sila, “Unsa kini?” Miingon si Moises kanila, “Mao kana ang pagkaon nga gihatag sa Ginoo kaninyo aron inyong kan-on. 16Miingon ang Ginoo nga ang kada usa kaninyo magkuha niini sumala sa inyong gikinahanglan: usa ka gantang alang sa kada tawo diha sa inyong panimalay.”
17Busa nanguha ang mga Israelinhon niini nga pagkaon; ang uban daghan ang gikuha ug ang uban gamay lang. 18Apan sa dihang gitakos na nila kini, usa ka gantang ra gayod ang nakuha sa matag usa. Ang nagkuha ug daghan wala manobra, ug ang nagkuha ug gamay wala makulangi. Igo ra gayod sa iyang gikinahanglan ang nakuha sa kada usa.
19Miingon si Moises kanila, “Walay magbilin niini alang sa sunod nga adlaw.” 20Apan ang uban kanila wala magpatuo kang Moises, nagbilin gayod sila alang sa sunod nga adlaw. Apan giulod kini ug nabaho. Busa nasuko si Moises kanila.
21Kada buntag magkuha ang kada usa sumala sa iyang gikinahanglan. Ug kon motaas na ang adlaw, mangatunaw ra usab kini. 22Sa ikaunom nga adlaw, doblehon nila ang ilang ginakuha—duha ka gantang kada tawo. Busa miadto ang mga pangulo sa katilingban sa Israel ngadto kang Moises ug nangutana kon nganong doblehon. 23Miingon si Moises kanila, “Nagsugo ang Ginoo nga mopahulay kamo ugma kay Adlaw nga Igpapahulay, usa ka balaan nga adlaw alang sa Ginoo. Busa lutoa ninyo ang gusto ninyong lutuon, ug lung-aga ang gusto ninyong lung-agon. Hiposa ang mahibilin alang sa sunod nga adlaw.” 24Busa gitipigan nila ang nahibilin alang sa pagkasunod nga adlaw sumala sa gisugo kanila ni Moises. Ug wala kini ulora ni mabaho.
25Miingon si Moises kanila, “Kan-a ninyo kana karong adlawa, kay Adlaw karon nga Igpapahulay alang sa Ginoo. Wala kamoy makita niana karon sa palibot. 26Manguha kamo niana nga pagkaon sulod sa unom ka adlaw, apan sa ikapito nga adlaw mopahulay kamo. Nianang adlawa wala kamoy makuha nga pagkaon.”
27Sa ikapito nga adlaw, may mga tawo gihapon nga miadto aron sa pagpanguha niini nga pagkaon, apan wala silay nakita. 28Unya miingon ang Ginoo kang Moises, “Hangtod kanus-a ba kining mga tawhana magsupak-supak sa akong mga sugo ug mga balaod? 29Hinumdomi ninyo nga gihatagan ko kamo ug Adlaw nga Igpapahulay, mao kana nga kada ikaunom nga adlaw nagahatag ako sa inyong pagkaon alang sa duha ka adlaw. Kinahanglan nga ang kada usa magpabilin diha sa iyang gipuy-an sa ikapito nga adlaw. Walay mogawas sa pagpanguha ug pagkaon.” 30Busa mipahulay ang mga tawo sa ikapito nga adlaw.
31Gitawag sa mga Israelinhon ang maong pagkaon ug manna. Daw liso kini nga gagmay ug puti, ug tam-is kini sama sa nipis nga pan nga may dugos. 32Miingon si Moises kanila, “Mao kini ang gisugo sa Ginoo: ‘Pagtipig kamo ug usa ka gantang nga manna alang sa umaabot nga henerasyon, aron makita nila ang pagkaon nga gihatag ko kaninyo sa kamingawan sa dihang gipagawas ko kamo gikan sa Ehipto.’ ”
33Miingon si Moises kang Aaron, “Pagkuhag sudlanan ug sudli kinig usa ka gantang nga manna. Unya ibutang kini diha sa presensya sa Ginoo alang sa umaabot nga henerasyon.” 34Gituman kini ni Aaron sumala sa gisugo sa Ginoo kang Moises. Gibutang ni Aaron ang manna sa Kahon sa Kasugoan16:34 Kahon sa Kasugoan: Mao usab kini ang sudlanan sa Kasabotan. Tan-awa ang Lista sa mga Pulong sa luyo. aron matipigan kini. 35Mikaon ang mga Israelinhon ug manna sulod sa 40 ka tuig, hangtod nakaabot sila sa yuta sa Canaan. 36(Kada adlaw nagatigom ang kada usa kanila ug usa ka omer nga manna, nga mga usa ka gantang.)
1And they took their journey from Elim, and all the congregation of the children of Israel came unto the wilderness of Sin, which is between Elim and Sinai, on the fifteenth day of the second month after their departing out of the land of Egypt. 2And the whole congregation of the children of Israel murmured against Moses and Aaron in the wilderness: 3And the children of Israel said unto them, Would to God we had died by the hand of the LORD in the land of Egypt, when we sat by the flesh pots, and when we did eat bread to the full; for ye have brought us forth into this wilderness, to kill this whole assembly with hunger.
4¶ Then said the LORD unto Moses, Behold, I will rain bread from heaven for you; and the people shall go out and gather a certain rate every day, that I may prove them, whether they will walk in my law, or no.16.4 a certain…: Heb. the portion of a day in his day 5And it shall come to pass, that on the sixth day they shall prepare that which they bring in; and it shall be twice as much as they gather daily. 6And Moses and Aaron said unto all the children of Israel, At even, then ye shall know that the LORD hath brought you out from the land of Egypt: 7And in the morning, then ye shall see the glory of the LORD; for that he heareth your murmurings against the LORD: and what are we, that ye murmur against us? 8And Moses said, This shall be, when the LORD shall give you in the evening flesh to eat, and in the morning bread to the full; for that the LORD heareth your murmurings which ye murmur against him: and what are we? your murmurings are not against us, but against the LORD.
9¶ And Moses spake unto Aaron, Say unto all the congregation of the children of Israel, Come near before the LORD: for he hath heard your murmurings. 10And it came to pass, as Aaron spake unto the whole congregation of the children of Israel, that they looked toward the wilderness, and, behold, the glory of the LORD appeared in the cloud.
11¶ And the LORD spake unto Moses, saying, 12I have heard the murmurings of the children of Israel: speak unto them, saying, At even ye shall eat flesh, and in the morning ye shall be filled with bread; and ye shall know that I am the LORD your God.
13And it came to pass, that at even the quails came up, and covered the camp: and in the morning the dew lay round about the host. 14And when the dew that lay was gone up, behold, upon the face of the wilderness there lay a small round thing, as small as the hoar frost on the ground. 15And when the children of Israel saw it, they said one to another, It is manna: for they wist not what it was. And Moses said unto them, This is the bread which the LORD hath given you to eat.16.15 It is…: or, What is this? or, It is a portion
16¶ This is the thing which the LORD hath commanded, Gather of it every man according to his eating, an omer for every man, according to the number of your persons; take ye every man for them which are in his tents.16.16 for every…: Heb. by the poll, or, head16.16 persons: Heb. souls 17And the children of Israel did so, and gathered, some more, some less. 18And when they did mete it with an omer, he that gathered much had nothing over, and he that gathered little had no lack; they gathered every man according to his eating. 19And Moses said, Let no man leave of it till the morning. 20Notwithstanding they hearkened not unto Moses; but some of them left of it until the morning, and it bred worms, and stank: and Moses was wroth with them. 21And they gathered it every morning, every man according to his eating: and when the sun waxed hot, it melted.
22¶ And it came to pass, that on the sixth day they gathered twice as much bread, two omers for one man: and all the rulers of the congregation came and told Moses. 23And he said unto them, This is that which the LORD hath said, To morrow is the rest of the holy sabbath unto the LORD: bake that which ye will bake to day, and seethe that ye will seethe; and that which remaineth over lay up for you to be kept until the morning. 24And they laid it up till the morning, as Moses bade: and it did not stink, neither was there any worm therein. 25And Moses said, Eat that to day; for to day is a sabbath unto the LORD: to day ye shall not find it in the field. 26Six days ye shall gather it; but on the seventh day, which is the sabbath, in it there shall be none.
27¶ And it came to pass, that there went out some of the people on the seventh day for to gather, and they found none. 28And the LORD said unto Moses, How long refuse ye to keep my commandments and my laws? 29See, for that the LORD hath given you the sabbath, therefore he giveth you on the sixth day the bread of two days; abide ye every man in his place, let no man go out of his place on the seventh day. 30So the people rested on the seventh day. 31And the house of Israel called the name thereof Manna: and it was like coriander seed, white; and the taste of it was like wafers made with honey.
32¶ And Moses said, This is the thing which the LORD commandeth, Fill an omer of it to be kept for your generations; that they may see the bread wherewith I have fed you in the wilderness, when I brought you forth from the land of Egypt. 33And Moses said unto Aaron, Take a pot, and put an omer full of manna therein, and lay it up before the LORD, to be kept for your generations. 34As the LORD commanded Moses, so Aaron laid it up before the Testimony, to be kept. 35And the children of Israel did eat manna forty years, until they came to a land inhabited; they did eat manna, until they came unto the borders of the land of Canaan. 36Now an omer is the tenth part of an ephah.
