2 Samuel 22 – APSD-CEB & BPH

Ang Pulong Sa Dios

2 Samuel 22:1-51

Ang Awit ni David sa Iyang Kadaogan

(Salmo 18)

1Nagaawit si David ngadto sa Ginoo sa dihang giluwas siya sa Ginoo gikan sa iyang mga kaaway ug kang Saul. 2-3Mao kini ang iyang awit:

“Ikaw, Ginoo, ang akong salipdanan nga bato,

ang akong lig-ong tagoanan ug manluluwas.

Ingon nga salipdanan nga bato, makatago ako kanimo.

Ikaw ang akong taming ug gamhanan nga manluluwas.

Ikaw ang akong dalangpanan ug tagoanan.

Ikaw ang nagaluwas kanako gikan sa bangis nga mga tawo.

4Dalaygon ka, Ginoo, kay kon mangayo ako ug tabang kanimo ginaluwas mo ako gikan sa akong mga kaaway.

5Ang kamatayon daw balod nga mikuso-kuso kanako.

Ang kalaglagan daw sulog sa baha nga mianod kanako.

6Ang kamatayon daw pisi nga milambod kanako ug daw lit-ag nga nagaatang sa akong agianan.

7Sa akong kalisdanan nagpakitabang ako kanimo, Ginoo, nga akong Dios,

ug gidungog mo ang akong pag-ampo didto sa imong templo.

8“Unya milinog, ug ang mga pundasyon sa mga bukid nauyog,

tungod kay nasuko ka, Ginoo.

9Nanggawas ang aso sa imong ilong,

ug sa imong baba nanggawas ang nagadilaab nga kalayo ug mga baga.

10Giablihan mo ang langit,

ug nanaog ka nga nagatungtong sa mabagang dag-om.

11Nagsakay ka sa kerubin, ug tulin kining milupad samtang gipalid sa hangin.

12Gihimo mo ang kangitngit nga mosalipod kanimo.

Nagtago ka sa mabagang dag-om.

13Gikan sa kahayag diha sa imong atubangan, nanggawas ang nagadilaab nga mga baga.

14Ang tingog mo Ginoo, nga Labing Halangdong Dios, nagdahunog gikan sa langit.

15Gipana mo ug kilat ang imong mga kaaway

ug miikyas sila nga nagkatibulaag.

16Sa imong pagngulob ug pagpangusmo sa kasuko mimala ang dagat, ug nakita ang yuta ilalom niini, ug nakita usab ang pundasyon sa kalibotan.

17Gikan sa langit gigunitan mo ako ug gihaw-as gikan sa lawom nga tubig.

18Giluwas mo ako gikan sa akong gamhanang mga kaaway nga naglagot kanako, kay wala akoy dag-anan kanila.

19Gisulong nila ako sa dihang anaa ako sa kalisod,

apan gipanalipdan mo ako, Ginoo.

20Giluwas mo ako sa katalagman kay nalipay ka kanako.

21Gipanalanginan mo ako tungod kay matarong ang akong kinabuhi

ug wala ako magpakasala.

22Kay gisunod ko ang imong mga pamaagi

ug wala ako mobiya kanimo Ginoo, nga akong Dios.

23Gituman ko ang tanan mong sugo

ug wala ko lapasa ang imong mga tulumanon.

24Nahibalo ka nga walay ikasaway sa akong kinabuhi

ug gilikayan ko ang pagpakasala.

25Gigantihan mo ako tungod kay nakita mo nga matarong ang akong kinabuhi

ug wala akoy nahimong sala.

26Matinumanon ka sa mga matinumanon kanimo,

ug maayo ka usab sa mga tawo nga maayo.

27Matinud-anon ka sa mga tawo nga matinud-anon kanimo,

apan makigbatok ka sa mga tawong daotan.

28Oo, ginaluwas mo ang mga mapainubsanon,

apan ginapaubos mo ang mga mapahitas-on.

29Ginoo, ikaw ang akong kahayag.

Sa kangitngit, ikaw ang akong suga.

30Sa imong tabang sulongon ko ang panon sa mga sundalo

ug mahimo kong katkaton ang paril nga nagalibot sa lungsod.

31Hingpit ang imong pamaagi, O Dios.

Ang imong pulong kasaligan gayod.

Sama ka sa taming alang sa tanang nagadangop kanimo.

32Ikaw lang, Ginoo, ang Dios;

ikaw lang ang among salipdanan nga bato.

33Ikaw ang nagahatag kanako ug kusog22:33 Ikaw… kusog: Mao kini sa Dead Sea Scrolls, sa Latin Vulgate, sa Syriac, ug sa ubang mga kopya sa Septuagint. Sa Hebreo, Ikaw ang akong lig-ong dalangpanan.

ug ang nagabantay sa akong paglakaw.

34Ginalig-on mo ang akong tiil sama sa tiil sa usa,

aron makalatas ako sa habog nga mga dapit.

35Ginabansay mo ako sa pagpakiggira.

Ang akong mga bukton makabinat na sa bronsi nga pana.

36Sama ikaw sa taming nga nagapanalipod kanako,

ug pinaagi sa imong tabang nahimo akong bantogan.

37Gipalapdan mo ang akong agianan,

busa wala ako madakin-as.

38Gigukod ko ang akong mga kaaway ug napildi ko sila.

Ug wala gayod ako mobalik hangtod nga nalaglag ko sila.

39Gilaglag ko sila hangtod nga nangalup-og sila sa akong tiilan ug dili na makabangon pa.

40Gihatagan mo ako ug kusog sa pagpakiggira

ug gipadaog batok sa akong mga kaaway.

41Gipakagiw mo ang akong mga kaaway

ug gilaglag ko sila.

42Nangayo sila ug tabang,

apan walay miluwas kanila.

Nanawag sila kanimo,

apan wala mo sila tubaga.

43Gidugmok ko sila hangtod nahisama na lang sila sa abog.

Gitunob-tunoban ko sila nga daw lapok sa kadalanan.

44Giluwas mo ako gikan sa mga nagarebelde kong katawhan.

Gihimo mo akong pangulo sa mga kanasoran.

Ang mga langyaw nagaalagad kanako.

45Nagayukbo sila kanako,

ug inigkadungog nila bahin kanako, nagatuman sila sa akong mando.

46Nawad-an silag kaisog,

ug nanggawas sa ilang mga tagoanan nga nagakurog sa kahadlok.

47Buhi ka, Ginoo!

Dalaygon ka nga akong salipdanan nga bato!

Gibayaw ko ikaw tungod kay ikaw ang Dios nga akong Manluluwas.

48Gipanimalos mo ako sa akong mga kaaway

ug gipasakop mo kanako ang mga kanasoran.

49Ginaluwas mo ako gikan sa akong mabangis nga mga kaaway,

ug ginapadaog mo ako batok kanila.

50Busa pasidunggan ko ikaw taliwala sa mga kanasoran, O Ginoo.

Ug awitan ko ikaw ug mga pagdayeg.

51Ginahatagan mo ug dagkong mga kadaogan ang imong pinili nga hari.

Gihigugma mo si David ug ang iyang mga kaliwat sa walay kataposan.”

Bibelen på hverdagsdansk

2. Samuelsbog 22:1-51

Davids sejrssang

Salme 18

1Da Herren havde reddet David fra Saul og hans øvrige fjender, sang David følgende lovsang til Herren:

2Herren er min Klippeborg

og min Beskytter.

3Han er mit Skjul,

hos ham søger jeg tilflugt.

Han er mit Skjold,

min Frelse og min Fæstning.

Jeg søger ly hos min Frelser,

som redder mig af mine fjenders vold.

4Jeg kalder på Herren, den Højlovede,

og frelses fra mine fjender.

5Dødens brænding omsluttede mig,

undergangens bølger væltede ind over mig,

6dødsriget strammede sit greb om mig,

jeg sad fast i dødens fælde.

7I min fortvivlelse råbte jeg til Herren,

jeg bad til min Gud om hjælp.

Han hørte mig fra sin helligdom,

mit skrig nåede hans ører.

8Da rystede jorden og skælvede,

verdens grundvolde bævede,

for Herrens vrede var blusset op.

9Røg væltede ud af hans næsebor,

fortærende ild skød ud af hans mund,

glødende kul sprang frem fra ham.

10Han skubbede himlens forhæng til side

og trådte ud på de mørke stormskyer.

11Han steg op på en kerub og fløj,

svævede på vindens vinger.

12Han svøbte sig i sorte skyer,

der var tykke af tætte vanddampe.

13Lynene glimtede foran ham,

og haglene faldt fra skyerne.

14Herren tordnede fra himlen,

den højeste Gud lod sin røst høre.

15Han skød sine pile,

sendte fjenderne på flugt.

Han sendte sine lyn af sted,

så fjenderne spredtes for alle vinde.

16Herren fnyste i sin harme,

så Jordens vande blev pisket op,

og havets bund kom til syne.

17Fra det høje rakte han hånden ud,

trak mig op af det dybe vand.

18Han frelste mig fra mine fjender,

de hadede mig og var mig for stærke.

19Da jeg var svag, overfaldt de mig,

men Herren holdt mig fast

20og førte mig i sikkerhed.

Han frelste mig, fordi han elsker mig.

21Herren belønnede mig for mit retsind,

tog hensyn til min uskyld,

22for jeg har holdt mig til hans veje.

Jeg har ikke i ondskab vendt mig fra min Gud.

23Altid har jeg hans bud i tanke,

aldrig har jeg vendt ryggen til hans love.

24Jeg har adlydt ham til punkt og prikke

og holdt mig borte fra synden.

25Herren har belønnet min retfærd,

han kender min pletfri levevis.

26Herre, du er trofast mod dem, der er trofaste mod dig,

retskaffen overfor de retskafne.

27Du handler uskyldsrent med de uskyldige,

men er snu mod de snedige.

28Du ophøjer de ydmyge,

men ydmyger de hovmodige.

29Herre, du er mit lys og mit håb,

du tænder dit lys i mørket.

30Ved din hjælp kan jeg springe over mure

og forcere enhver forhindring.

31Guds veje er fuldkomne,

hans løfter er sande.

Han er et skjold for dem,

der søger ly hos ham.

32Hvor findes der en gud som Herren?

Hvor findes en klippe som ham?

33Han giver mig styrke,

han jævner vejen foran mig.

34Han gør mine skridt sikre som hjortens,

han giver mig fodfæste på bjergene.

35Han træner mine arme til kamp,

så jeg kan spænde kobberbuen.

36Herre, du giver mig din frelse som et skjold,

din hjælp giver mig styrke.

37Du udjævner stien foran mig,

så jeg ikke snubler og falder.

38Jeg forfulgte mine fjender og gjorde det af med dem,

jeg holdt ikke inde, før de alle var besejret.

39Jeg huggede dem ned, så de ikke kunne rejse sig,

de ligger faldne ved mine fødder.

40Du gav mig styrke til kampen,

du tvang mine modstandere i knæ,

41du slog mine fjender på flugt,

jeg gjorde det af med dem, som hadede mig.

42De søgte efter hjælp,

men ingen kom til undsætning.

De råbte til dig, Herre,

men du ville ikke høre.

43Jeg knuste dem til støv,

jeg trådte dem ned som snavs på gaden.

44Du hjalp mig i kampen mod fjendtlige hære,

gav mig sejr over fremmede folkeslag,

som nu er blevet mig underlagt.

45De kom krybende hen til mig,

straks de hørte min røst, adlød de.

46De tabte fuldstændigt modet,

kom skælvende frem fra deres skjul.

47Herren lever!

Lovet være min redningsmand.

Ære være min Gud, som frelste mig,

48den Gud, som besejrede mine fjender,

som gjorde mig til hersker over fremmede folkeslag.

49Herre, du befriede mig fra mine fjender.

Du førte mig i sikkerhed

og frelste mig fra voldens mænd.

50Derfor vil jeg lovprise dig blandt folkeslagene, Herre.

Jeg vil synge om din storhed.

51Du giver din konge en mægtig sejr,

du viser nåde mod din salvede konge,

mod mig og mine efterkommere til evig tid.