Naayo si Naaman sa Iyang Sakit sa Panit
1Si Naaman nga komander sa mga sundalo sa Aram5:1 Aram: o, Syria. gidayeg gayod sa hari sa Aram, kay pinaagi kaniya gipadaog sa Ginoo ang Aram. Maisog siya nga sundalo, apan may ngilngig siya nga sakit sa panit.
2Sa pagsulong sa mga sundalo sa Aram sa Israel nakabihag sila ug usa ka dalagita nga nahimong sulugoon sa asawa ni Naaman. 3Usa ka adlaw, miingon kining dalagita sa iyang agalong babaye, “Kon makigkita lang ang akong agalon nga si Naaman sa propeta nga atua sa Samaria, ayohon gayod siya niini sa iyang sakit sa panit.”
4Busa gisultihan ni Naaman ang hari mahitungod sa giingon sa dalagita nga gikan sa Israel. 5Miingon ang hari sa Aram, “Lakaw, ug dal-a ang akong sulat ngadto sa hari sa Israel.” Busa milakaw si Naaman nga nagdalag 350 ka kilong pilak, 70 ka kilong bulawan, ug napulo ka bisti. 6Gihatag niya ang sulat ngadto sa hari sa Israel, ug mao kini ang mensahe niini: “Gipadala ko diha kanimo si Naaman nga akong alagad aron ayohon mo sa iyang sakit sa panit.”
7Pagkabasa sa hari sa Israel sa sulat, gigisi niya ang iyang bisti ug miingon, “Nganong gipadala niya kanako kining tawo aron ayohon sa iyang sakit sa panit? Unsa ako, Dios? May gahom ba ako sa pagpatay ug sa pagbuhi? Nangita lang siya ug hinungdan nga magkaaway kami!” 8Pagkahibalo ni Eliseo nga alagad sa Dios nga gigisi sa hari sa Israel ang iyang bisti, gipadala niya kini nga mensahe ngadto sa hari: “Nganong gigisi mo man ang imong bisti? Paanhia dinhi kanako kanang maong tawo, aron masayod siya nga may propeta sa Israel.”
9Busa miadto si Naaman uban sa iyang mga kabayo ug karwahe ug mihunong sa pultahan sa balay ni Eliseo. 10Nagsugo si Eliseo ug mensahero sa pagsulti kang Naaman nga moadto siya sa Suba sa Jordan ug manghugas sa makapito, ug mamaayo siya. 11Apan nasuko si Naaman ug milakaw nga nagaingon, “Abi nakog mogawas gayod siya ug moatubang kanako. Nagdahom ako nga tawgon niya ang Ginoo nga iyang Dios ug ipandong ang iyang kamot sa naapektohan nga bahin sa akong lawas ug ayohon ako. 12Dili ba mas maayo man ang mga suba sa Abana ug sa Farfar sa Damascus kaysa mga suba dinhi sa Israel? Nganong dili man ako didto manghugas aron mamaayo ako?” Busa milakaw siya nga masuk-anon kaayo.
13Apan miduol ang iyang mga sulugoon kaniya ug miingon, “Sir, kon nagsugo kanimo ang propeta sa pagbuhat ug dakong butang, dili ba buhaton mo man kini? Nganong dili mo man buhaton ang iyang giingon nga manghugas ka aron mamaayo ka?” 14Busa miadto si Naaman sa Suba sa Jordan ug naghugas sa makapito, sumala sa giingon sa alagad sa Dios. Ug naayo ang iyang sakit ug nahinlo ang iyang panit—daw panit sa usa ka gamayng bata. 15Unya mibalik si Naaman ug ang iyang mga kauban ngadto sa alagad sa Dios. Mitindog siya atubangan ni Eliseo ug miingon, “Karon nahibalo na ako nga walay laing Dios sa tibuok kalibotan gawas sa Dios sa Israel. Busa dawata kining gasa ko kanimo, sir.”
16Mitubag si Eliseo, “Ipanumpa ko sa buhi nga Ginoo, nga akong ginaalagaran, nga dili gayod ako modawat ug gasa.” Bisag gipugos siya ni Naaman sa pagdawat sa gasa, midumili gayod siya. 17Miingon si Naaman, “Kon dili ka, sir, tugoti na lang ako nga kargahan ang akong duha ka mula ug yuta nga gikan dinhi, ug dad-on ko sa amo.5:17 dad-on ko sa amo: Gituohan kaniadto nga ang usa ka dios kinahanglan simbahon diha sa iyang kaugalingong yuta. Kay sukad karon dili na ako maghalad ug mga halad nga sinunog ug uban pang mga halad ngadto sa ubang mga dios kondili sa Ginoo lang. 18Apan hinaut, sir, nga pasayloon ako sa Ginoo kon mokuyog ako sa akong hari didto sa templo sa dios nga si Remon aron pagsimba. Mokuyog ako ingon nga usa ka opisyal nga sinaligan sa hari. Hinaut nga pasayloon ako sa Ginoo kon moluhod usab ako didto.” 19Miingon si Eliseo, “Maayong paglakaw.”
Apan wala pa gani makapalayo si Naaman, 20miingon si Gehazi sa iyang kaugalingon, “Gipalakaw sa akong agalon si Naaman nga Aramehanon nga wala dawata ang gasa nga dala niini. Ipanumpa ko sa buhi nga Ginoo nga apason ko siya ug magkuha ug bisan unsa gikan kaniya.”
21Busa dali-daling gigukod ni Gehazi si Naaman. Pagkakita ni Naaman kang Gehazi nga nagdagan paingon kaniya, nanaog siya sa karwahe ug gitagbo kini. Nangutana si Naaman, “May daotan bang nahitabo?” 22Mitubag si Gehazi, “Wala man. Gisugo lang ako sa akong agalon nga ingnon ka nga bag-o lang gayod nga may miabot nga duha ka batan-ong miyembro sa grupo sa mga propeta nga gikan sa kabungtoran sa Efraim. Ug naghangyo ang akong agalon nga hatagan mo sila ug 35 ka kilong pilak ug duha ka bisti.” 23Miingon si Naaman, “Oo, ania ang 70 ka kilong pilak.” Ug gipugos pa siya ni Naaman sa pagdawat niini. Gisulod ni Naaman ang pilak sa duha ka sudlanan uban sa duha ka bisti, ug gihatag niya kini sa iyang duha ka sulugoon nga mao ang midala niini alang kang Gehazi. 24Pag-abot ni Gehazi sa bungtod, gikuha niya sa mga sulugoon ang duha ka sudlanan ug gipalakaw sila. Gidala niya kadto sa balay ug gitagoan, 25ug unya miadto siya kang Eliseo. Nangutana si Eliseo kaniya, “Asa ka gikan, Gehazi?” Mitubag si Gehazi, “Wala man ko molakaw.” 26Apan miingon si Eliseo, “Wala ka ba masayod nga ang akong espiritu didto sa dihang nanaog si Naaman gikan sa iyang karwahe sa pagtagbo kanimo? Dili kini panahon sa pagdawat ug kuwarta, bisti, tamnanan sa olibo, tamnanan sa ubas, kahayopan, ug mga sulugoon. 27Tungod kay gihimo mo kini, ang ngilngig nga sakit sa panit5:27 ngilngig nga sakit sa panit: Tan-awa Ang Lista sa mga Pulong sa luyo. ni Naaman mobalhin kanimo ug sa imong mga kaliwat hangtod sa kahangtoran.” Pagbiya ni Gehazi kang Eliseo namuti ang iyang panit tungod sa sakit.
Naamã é curado de lepra
1O rei de Aram tinha uma grande admiração por Naamã, chefe do seu exército. Porque através de Naamã, o Senhor tinha dado muitas e gloriosas vitórias aos exércitos arameus. Por isso, era considerado um grande herói e muito respeitado. No entanto, era leproso.
2As tropas de Aram tinham invadido, certa vez, a terra de Israel; entre os cativos que levaram, encontrava-se uma menina que ficou ao serviço da mulher de Naamã. 3Um dia, a menina disse à sua senhora: “Bem gostaria que o meu senhor fosse ver o profeta na Samaria. Haveria de curá-lo da lepra!”
4Naamã contou ao rei o que a menina dissera. 5“Sim, vai lá ver esse profeta”, disse-lhe. “Escreverei uma carta para apresentares ao rei de Israel.” Naamã partiu, levando consigo 340 quilos de prata, 6000 peças de dinheiro em ouro e 10 mudas de roupa. 6A carta para o rei de Israel dizia assim: “O homem que é portador desta carta é o meu súbdito Naamã; o que eu pretendo é que trates da cura da sua lepra.”
7Quando o rei de Israel leu a missiva, rasgou a roupa que trazia vestida e disse: “Este homem manda-me um leproso para que eu o cure! Sou eu Deus para poder dar vida ou matar? Ele está é a arranjar uma desculpa para nos invadir de novo.”
8Quando o profeta Eliseu soube do aperto em que o rei se encontrava, mandou-lhe uma mensagem: “Porque é que estás tão preocupado? Manda Naamã vir ter comigo; ele ficará a saber que há um verdadeiro homem de Deus aqui na terra de Israel.”
9Naamã chegou com os seus carros e cavalos em frente da casa de Eliseu. 10Este enviou-lhe um mensageiro dizer-lhe para ir lavar-se sete vezes no rio Jordão, que ficaria sarado de qualquer vestígio de lepra.
11No entanto, muito irritado, Naamã resolveu ir-se embora. “Vejam bem!”, disse ele. “Sempre pensei que, pelo menos, viria falar comigo, poria a mão sobre as partes leprosas, invocaria o nome do Senhor, seu Deus, e eu ficaria curado! 12Não são os rios Abana e Farpar, de Damasco, muito melhores do que todos os rios de Israel juntos? Se a questão era lavar-me num rio, poderia muito bem fazê-lo na minha terra e curar-me.” E retirou-se indignado.
13Os seus ajudantes tentaram que reconsiderasse: “Se o profeta te tivesse pedido para fazer uma coisa muito difícil, não a terias feito? Então porque não o fazes, se te disse para te lavares que ficarias curado?” 14Naamã aceitou descer até ao rio Jordão; mergulhou sete vezes, como Eliseu lhe dissera, e a sua carne ficou como a de um menino; ficou curado.
15Voltou então com toda a sua comitiva, para ir falar de novo com o homem de Deus, e Naamã disse: “Agora sei que em todo o mundo não há Deus verdadeiro senão em Israel. Peço-te que aceites estes presentes.”
16“Tão certo como vive o Senhor, que não os aceitarei.” Naamã insistiu para que os aceitasse e ele recusou firmemente.
17“Está bem”, disse Naamã. “Mas peço-te que me dês terra correspondente a dois carregamentos de mula para levar comigo, porque daqui em diante nunca mais oferecerei holocaustos a outro deus senão ao Senhor. 18Contudo, que o Senhor me perdoe, quando o meu senhor, o meu rei, entrar no templo do deus Rimom para o adorar e se apoiar no meu braço, que o Senhor me perdoe se eu também me inclinar.”
19“Podes ir em paz”, disse-lhe Eliseu. E Naamã partiu.
20Geazi, o ajudante de Eliseu, disse para consigo: “O meu senhor não devia ter deixado este indivíduo partir sem ter ficado com alguns dos seus presentes. Quem há de ir atrás dele, para ver se ainda apanho alguma coisa, serei eu.”
21Geazi partiu atrás de Naamã. Quando este o viu aproximar-se, saiu do carro e foi ao encontro de Geazi. “Há alguma novidade?” perguntou-lhe.
22“Não, vai tudo bem”, respondeu Geazi. “O meu senhor mandou-me vir ter contigo, porque chegaram dois jovens profetas, das colinas de Efraim, e ele gostaria de lhes dar 34 quilos de prata e duas mudas de roupa.”
23“Tens aqui 68 quilos”, respondeu Naamã. Deu-lhe ainda dois fatos caros e pôs o dinheiro em dois sacos, mandando dois servos seus carregarem os presentes, na companhia de Geazi. 24No entanto, quando chegaram à colina onde Eliseu vivia, Geazi pegou nos presentes e mandou os servos embora. Depois escondeu o dinheiro na sua casa.
25Ao apresentar-se novamente ao seu senhor, Eliseu perguntou-lhe: “Onde é que estiveste, Geazi?” Respondeu-lhe: “Em sítio nenhum!”
26“Não estás a ver que o meu pensamento te acompanhou, quando Naamã desceu do carro para vir ao teu encontro? Seria esta situação própria para arranjares dinheiro, roupa, olivais, vinhas, cordeiros, bois e servos? 27Visto que fizeste tal coisa, a lepra de Naamã ficará sobre ti e sobre os teus filhos, e sobre os teus descendentes para sempre!” Geazi saiu dali leproso, com a pele branca como neve.
