Wala Patya ni David si Saul
1Sa pagbalik ni Saul gikan sa pagpakiggira batok sa mga Filistihanon, gisultihan siya nga atua si David sa kamingawan sa En Gedi. 2Busa nagpili siyag 3,000 ka mga tawo gikan sa tibuok Israel ug milakaw sa pagpangita kang David ug sa mga tawo niini didto duol sa kabatoan nga gipuy-an sa mga kanding nga ihalas. 3Nakaabot si Saul sa toril sa mga karnero nga anaa mahimutang sa daplin sa dalan, ug may langub didto. Misulod si Saul sa langub aron magtuman sa sugo sa lawas. Didto diay sa kinasuloran nga bahin sa langub nagtago si David ug ang iyang mga tawo. 4Miingon ang mga tawo ni David kaniya, “Mao na gayod kini ang higayon nga giingon sa Ginoo nga itugyan niya kanimo ang imong kaaway ug bahala ka na kon unsa ang imong gustong buhaton kaniya.” Unya mihinay-hinay ug duol si David ngadto sa nahimutangan ni Saul ug giputol niya ang tumoy sa bisti niini. Wala kini mamatikdi ni Saul. 5Apan pagkahuman, gihasol si David sa iyang konsensya tungod sa iyang pagputol sa sidsid sa bisti ni Saul. 6Miingon siya sa iyang mga tawo, “Hinaut nga dili motugot ang Ginoo nga maghimo akog daotan batok sa akong agalon, ang hari nga pinili sa Ginoo.” 7Pinaagi niining iyang gipanulti gibadlong niya ang iyang mga tawo, ug wala niya sila tugoti nga patyon si Saul. Mibiya si Saul sa langub ug mipadayon sa paglakaw.
8Unya migawas si David gikan sa langub ug gitawag si Saul, “Mahal nga Hari!” Sa dihang milingi si Saul, miluhod si David sa pagtahod kaniya. 9Unya miingon si David kang Saul, “Nganong mituo ka sa mga tawo nga nagaingon kanimo nga nagatinguha ako sa pagpatay kanimo? 10Karong adlawa nakita mo mismo kon giunsa ka pagtugyan sa Ginoo kanako didto sa sulod sa langub. Giingnan ako sa uban kong mga tawo nga patyon ka, apan wala ko ikaw patya. Miingon ako kanila nga dili ko hilabtan ang akong agalon tungod kay pinili siya sa Ginoo. 11Amahan, tan-awa ang bahin sa imong bisti nga akong gikuptan. Giputol ko ang sidsid sa imong bisti apan wala ko ikaw patya. Nagapamatuod kini nga wala akoy tuyo sa pagpasipala kanimo o sa pagrebelde kanimo. Wala ako makasala batok kanimo apan nagtinguha ka sa pagpatay kanako. 12Hinaut nga ang Ginoo mao ang maghukom kanatong duha, ug hinaut nga panimaslan ka niya sa imong daotang gihimo kanako. Apan ako dili gayod manghilabot kanimo, 13sama sa panultihon nga nagaingon, ‘Ang daotan lang nga tawo ang nagahimog daotan.’ Busa dili gayod ako manghilabot kanimo. 14Ikaw nga usa ka hari sa Israel naglisod-lisod gayod sa pagpangita kanako. Ngano, kinsa ba gayod ako nga imo mang gukdon? Sama lang ako sa usa ka patay nga iro o pulgas. 15Hinaut nga ang Ginoo mao ang maghukom ug modesisyon kon kinsa ang sad-an kanatong duha. Hinaut nga dunggon niya ako, labanan ug luwason gikan sa imong mga kamot.”
16Pagkahuman ug sulti ni David, miingon si Saul, “Ikaw ba gayod kana David, anak ko?” Ug mihilak siya ug kusog. 17Miingon pa gayod siya, “Mas matarong ka kay kanako. Gibuhatan ko ikaw ug daotan apan gibalosan mo akog maayo. 18Karong adlawa gipakita mo kanako ang imong kaayo. Gitugyan ako sa Ginoo kanimo, apan wala mo ako patya. 19Ang uban, kon makita nila ang ilang kaaway, dili nila kini pasagdan nga makaikyas. Hinaut nga balosan ka sa Ginoo sa kaayo nga gipakita mo kanako karong adlawa. 20Nasayod ako nga mahimo ka gayong hari, ug ang gingharian sa Israel molig-on ubos sa imong pagdumala. 21Karon, ipanumpa kanako sa ngalan sa Ginoo nga dili mo patyon ang akong mga kaliwat, aron dili mawala ang ngalan sa akong pamilya.” 22Busa nanumpa si David kang Saul. Unya mipauli si Saul, apan si David ug ang iyang mga tawo mibalik sa ilang kuta.
David poupa a vida a Saul
1Voltando Saul de combater os filisteus, disseram-lhe que David tinha ido para os lugares desertos de En-Gedi. 2Levou então consigo 3000 homens da tropa de elite e foi em busca dele por entre os desfiladeiros rochosos e por caminhos de acesso a cabras-monteses.
3Chegado a um sítio onde costumavam descansar rebanhos de ovelhas, Saul retirou-se para uma gruta, para fazer as suas necessidades. Aconteceu que nessa gruta estavam justamente escondidos David e os companheiros.
4“É agora a tua vez!”, murmuraram-lhe os seus homens. “Este é o dia do que o Senhor falava quando dizia: ‘Dar-te-ei o teu inimigo nas tuas mãos e far-lhe-ás como melhor entenderes.’ ” David rastejou com muito cuidado até Saul e cortou-lhe, sem ele sentir, um pedaço da capa que trazia.
5Contudo, logo a seguir, a sua consciência ficou a acusá-lo. 6“Não devia ter feito isto”, disse para a sua gente. “É um grave pecado atacar de alguma maneira o rei que foi escolhido pelo Senhor.” 7E com foi estas palavras que persuadiu os companheiros a não matarem Saul.
Depois de deixar aquela gruta, Saul continuou o seu caminho. 8David saiu e gritou atrás dele: “Ó rei, meu senhor!” Saul olhou para donde vinha a voz e David inclinou-se até ao chão. 9A seguir, continuou: “Porque é que dás ouvidos às pessoas que te dizem que eu quero o teu mal? 10Hoje vais ter a prova de que tal não é verdade. O Senhor pôs-te à minha mercê, ali naquela gruta, e até alguns dos meus homens me disseram para te matar; mas eu poupei-te. Porque disse para comigo: ‘Não lhe hei de fazer mal, pois é o ungido do Senhor.’ 11Olha aqui o que eu tenho nas mãos. É um pedaço da tua capa. Cortei-o sem te ter feito mal algum! Será que isto não te convence ainda de que não tenho a mínima intenção de te fazer mal e de que não pequei em nada contra ti, apesar de andares todo o tempo a perseguir-me? 12O Senhor é que há de julgar entre nós dois. É possível que ele te venha a matar por aquilo que procuras fazer-me; mas eu, quanto a mim, nunca te farei mal. 13Como diz aquele velho provérbio: ‘O perverso atua perversamente.’ Apesar da tua maldade, eu não te hei de tocar. 14Ao fim e ao cabo, atrás de quem anda o rei de Israel? O que o faz andar a perder o seu tempo, perseguindo um indivíduo que vale tanto como um cão morto ou uma pulga? 15Que seja pois o Senhor a julgar qual de nós tem razão e castigue aquele que é culpado. Ele é o meu juiz e o meu advogado. Ele me defenderá da tua mão!”
16“David, meu filho, és tu mesmo quem estou a ouvir?”, disse Saul depois de ele acabar. Então desatou a chorar. 17E acrescentou a seguir: “Tu és mais justo do que eu, porque me pagaste o mal com o bem. 18Sim, foste extremamente bom para comigo hoje pois, quando o Senhor me entregou nas tuas mãos, não me mataste. 19Quem mais no mundo deixaria o seu adversário ir embora depois de o ter ao seu alcance? Que o Senhor te recompense pelo bem que hoje me fizeste. 20Dou-me conta agora de que te tornarás efetivamente rei e que Israel será bem governado sob a tua mão. 21Jura-me, em todo o caso, pelo Senhor, que pouparás a minha família quando isso acontecer e que não acabarás com a minha descendência.”
22David prometeu e Saul foi embora. Mas David regressou à gruta.
