Gisugo sa Ginoo ang Uwak sa Pagdala ug Pagkaon kang Elias
1Unya, may usa ka propeta nga ang ngalan mao si Elias. Nagpuyo siya sa Tishbe, nga sakop sa Gilead. Miingon siya kang Ahab, “Ipaniguro ko gayod kanimo, atubangan sa buhi nga Ginoo, ang Dios sa Israel nga akong ginaalagaran, nga walay yamog o ulan nga moabot sulod sa pila ka tuig gawas kon moingon ako nga moabot kini.”
2Unya miingon ang Ginoo kang Elias, 3“Biya dinhi ug lakaw sa sidlakan, ug tago sa Lugut sa Kerit, sa sidlakang bahin sa Suba sa Jordan. 4Didto pag-inom sa lugut, ug sugoon ko ang mga uwak nga dad-an ka ug pagkaon didto.” 5Gituman ni Elias ang sugo sa Ginoo kaniya. Miadto siya sa Lugut sa Kerit, sa sidlakang bahin sa Jordan ug didto nagpuyo. 6Gidad-an siya sa mga uwak ug pagkaon ug karne matag buntag ug gabii, ug sa lugut gainom.
Ang Biyuda sa Zarefat
7Wala madugay mihubas ang lugut kay wala na mag-ulan. 8Unya miingon ang Ginoo kang Elias, 9“Lakaw sa Zarefat nga sakop sa Sidon, ug didto puyo. May gisugo ako didto nga biyuda nga maoy mopakaon kanimo.” 10Busa miadto si Elias sa Zarefat. Pag-abot niya sa pultahan sa lungsod nakita niya ang usa ka biyuda nga nangahoy. Giingnan niya kini, “Palihog dad-i ako ug diotayng tubig nga mainom.” 11Sa dihang milakaw ang biyuda sa pagkuha ug tubig, giingnan siya ni Elias, “Palihog dad-i usab ako ug gamayng pan.”
12Miingon ang biyuda, “Sultihan ko ikaw sa tinuod atubangan sa buhi nga Ginoo, nga imong Dios, nga wala na akoy pan. Anaay nahibilin nga usa ka kumkom nga harina ug diotayng lana. Nangahoy ako ug mopauli aron lutuon ang nahibilin nga harina alang kanako ug sa akong anak, ug pagkahuman niini mangamatay na kami sa kagutom.”
13Miingon si Elias kaniya, “Ayaw kabalaka. Pauli, ug himoa ang imong giingon. Apan lutoi una ako ug gamayng pan gikan sa nahibilin mong harina, ug dad-a dayon dinhi kanako. Pagkahuman, pagluto usab alang kanimo ug sa imong anak. 14Kay mao kini ang giingon sa Ginoo, ang Dios sa Israel, ‘Dili mahutdan ug harina ug lana ang imong mga sudlanan hangtod sa adlaw nga padad-an ko na ug ulan ang yuta.’ ” 15Milakaw ang biyuda ug gihimo niya ang giingon ni Elias. Ug kanunayng may pagkaon adlaw-adlaw alang kang Elias ug alang sa biyuda ug sa iyang anak.17:15 anak: sa Hebreo, panimalay. 16Wala mahutdi ug harina ug lana ang iyang mga sudlanan, sumala sa giingon sa Ginoo pinaagi kang Elias.
17Paglabay sa mga adlaw, nagsakit ang anak sa babaye. Migrabe kini hangtod nga namatay. 18Miingon ang babaye kang Elias, “Unsay sala nga nahimo ko kanimo, alagad sa Dios? Mianhi ka ba dinhi sa pagpatay sa akong anak ingon nga silot sa akong mga sala?” 19Mitubag si Elias, “Ihatag kanako ang imong anak.” Gikuha ni Elias ang bata gikan sa iyang inahan, ug gidala kini sa kuwarto sa taas diin siya magpuyo. Gipahigda niya ang bata sa iyang katre, 20ug nanawag siya sa Ginoo, “O Ginoo, nga akong Dios, nganong gipadad-an mo man ug katalagman kining biyuda nga akong gipuy-an pinaagi sa pagpatay sa iyang anak?” 21Unya gihap-an ni Elias sa makatulo ang bata ug nanawag sa Ginoo, “Ginoo nga akong Dios, buhia kining bata!” 22Gitubag sa Ginoo ang pag-ampo ni Elias, ug nabuhi pag-usab ang bata. 23Unya gidala ni Elias ang bata sa silong ug gihatag sa iyang inahan. Miingon si Elias, “Tan-awa, buhi ang imong anak!” 24Unya miingon ang babaye kang Elias, “Karon nasayod na ako nga alagad ikaw sa Dios, ug tinuod nga nagasulti ang Ginoo pinaagi kanimo.”
ايليا و خشكسالی
1روزی يک نبی به نام ايليا كه از اهالی تشبی جلعاد بود، به اخاب پادشاه گفت: «به خداوند، خدای زندهٔ اسرائيل، يعنی به همان خدايی كه خدمتش می‌كنم قسم كه تا چند سال شبنم و باران بر زمين نخواهد آمد مگر اينكه من درخواست كنم.»
2پس خداوند به ايليا فرمود: 3«برخيز و به طرف مشرق برو و كنار نهر كريت، در شرق رود اردن خود را پنهان كن. 4در آنجا از آب نهر بنوش و خوراكی را كه كلاغها به فرمان من برای تو می‌آورند، بخور.»
5ايليای نبی به دستور خداوند عمل كرد و در كنار نهر كريت ساكن شد. 6هر صبح و شام كلاغها برايش نان و گوشت می‌آوردند و او از آب نهر می‌نوشيد. 7اما چندی بعد به علت نبودن باران نهر خشكيد.
بيوه‌زن صرفه
8آنگاه خداوند به ايليا فرمود: 9«برخيز و به شهر صرفه كه نزديک شهر صيدون است برو و در آنجا ساكن شو. من در آنجا به بيوه‌زنی دستور داده‌ام خوراک تو را فراهم سازد.»
10پس ايليا از آنجا به صرفه رفت. وقتی به دروازهٔ شهر رسيد، بيوه‌زنی را ديد كه مشغول جمع كردن هيزم است. ايليا از او كمی آب خواست. 11وقتی آن زن به راه افتاد تا آب بياورد، ايليا او را صدا زد و گفت: «خواهش می‌كنم يک لقمه نان هم بياور.»
12اما بيوه‌زن گفت: «به خداوند، خدای زنده‌ات قسم كه در خانه‌ام حتی يک تكه نان هم پيدا نمی‌شود! فقط يک مشت آرد در ظرف و مقدار كمی روغن در ته كوزه مانده است. الان هم كمی هيزم جمع می‌كردم تا ببرم نان بپزم و با پسرم بخورم. اين آخرين غذای ما خواهد بود و بعد از آن از گرسنگی خواهيم مرد.»
13ايليا به او گفت: «نگران نباش! برو و آن را بپز. اما اول، از آن آرد نان كوچكی برای من بپز و پيش من بياور، بعد با بقيهٔ آن برای خودت و پسرت نان بپز. 14زيرا خداوند، خدای اسرائيل می‌فرمايد: تا وقتی كه باران بر زمين نبارانم، آرد و روغن تو تمام نخواهد شد.»
15-16بيوه‌زن رفت و مطابق گفتهٔ ايليا عمل كرد. از آن به بعد، آنها هر چقدر از آن آرد و روغن مصرف می‌كردند تمام نمی‌شد، همانطور كه خداوند توسط ايليا فرموده بود.
17مدتی گذشت. يک روز پسر آن بيوه‌زن بيمار شد. حال او بدتر و بدتر شد و عاقبت مرد. 18زن به ايليا گفت: «ای مرد خدا، اين چه بلايی است كه بر سر من آوردی؟ آيا به اينجا آمده‌ای تا به سبب گناهانم پسرم را بكشی؟»
19ايليا به او گفت: «پسرت را به من بده.» آنگاه ايليا جنازه را برداشت و به بالاخانه، جايی كه خودش زندگی می‌كرد برد و او را روی بستر خود خواباند. 20سپس با صدای بلند چنين دعا كرد: «ای خداوند، خدای من، چرا اين بلا را بر سر اين بيوه‌زن آوردی؟ چرا پسر او را كه مرا در خانه‌اش پناه داده است، كشتی؟»
21سپس ايليا سه بار روی جنازهٔ پسر دراز كشيد و دعا كرد: «ای خداوند، خدای من، از تو تمنا می‌كنم كه اين پسر را زنده كنی!»
22خداوند دعای ايليا را شنيد و پسر را زنده كرد. 23آنگاه ايليا پسر را از بالاخانه پايين آورد و به مادرش داد و گفت: «نگاه كن، پسرت زنده است!»
24بيوه‌زن گفت: «الان فهميدم كه تو براستی مرد خدا هستی و هر چه می‌گويی از جانب خداوند است!»
