1 Cronica 17 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

1 Cronica 17:1-27

Ang Saad sa Dios kang David

(2 Sam. 7:1-17)

1Sa dihang nagpuyo na si David sa iyang palasyo, miingon siya kang Propeta Natan, “Ania ako nagpuyo sa matahom nga palasyo nga hinimo sa kahoyng sedro, apan ang sudlanan sa Kasabotan sa Ginoo anaa lang sa usa ka tolda.” 2Mitubag si Natan kang David, “Himoa ang gusto mong himuon kay ang Dios nagauban kanimo.”

3Apan niadto mismong gabhiona miingon ang Dios kang Natan, 4“Lakaw, ug ingna ang akong alagad nga si David nga mao kini ang akong gisulti: ‘Dili ikaw ang motukod sa templo nga akong puy-an. 5Wala pa ako makapuyo ug templo sukad sa panahon nga gipagawas ko ang mga Israelinhon gikan sa Ehipto hangtod karon. Nagbalhin-balhin ako ug dapit nga tolda lay akong gipuy-an. 6Sa akong pagbalhin-balhin uban sa akong katawhan nga mga Israelinhon, wala ako moreklamo sa mga pangulo nga akong gisugo sa pag-atiman kanila, kon ngano nga wala nila ako patukori ug matahom nga templo nga hinimo sa kahoyng sedro.’ ”

7“Sultihi usab si David nga ako, ang Ginoo nga Makagagahom, nagaingon, ‘Magbalantay ka kaniadto sa mga karnero, apan gipili ko ikaw nga magdumala sa akong katawhan nga mga Israelinhon. 8Giubanan ko ikaw bisan asa ka moadto, ug gipildi ko ang tanan mong mga kaaway. Karon, himuon ko ikaw nga bantogan sama sa bantogan nga mga tawo sa kalibotan. 9Gihatagan ko na ug permanenteng dapit ang akong katawhan nga mga Israelinhon, aron may kaugalingon na silang puloy-anan ug wala nay mosamok pa kanila. Dili na sila daog-daogon sa daotang mga tawo sama niadtong 10panahon nga nagbutang ako ug mga pangulo sa akong katawhan nga mga Israelinhon. Pildihon ko usab ang tanan mong kaaway. Ako, ang Ginoo, nagaingon kanimo nga magahari kanunay ang usa sa imong mga kaliwat. 11Kon mamatay ka na ug ilubong uban sa imong mga katigulangan, ipuli ko kanimo ang usa sa imong mga anak, ug lig-onon ko ang iyang gingharian. 12Siya ang magpatukod ug templo alang kanako, ug sigurohon ko nga ang iyang mga kaliwat mao ang magahari hangtod sa kahangtoran. 13Mahisama ako sa usa ka amahan ngadto kaniya, ug mahisama siya sa usa ka anak nganhi kanako. Magpabilin ang akong gugma kaniya, dili sama sa akong gihimo kang Saul nga imong gipulihan ingon nga hari. 14Padumalahon ko siya sa akong katawhan ug gingharian, ug ang iyang mga kaliwat magahari hangtod sa kahangtoran.’ ”

15Gisugilon ni Natan kang David ang tanang gipadayag sa Dios kaniya.

Ang Pag-ampo ni David

(2 Sam. 7:18-29)

16Unya misulod si Haring David sa Tolda diin nahimutang ang sudlanan sa Kasabotan. Milingkod siya diha sa presensya sa Ginoo ug nagaampo, “Ginoong Dios, si kinsa ba gayod ako ug ang akong pamilya nga gipanalanginan mo man ako ug sama niini? 17Ug daw wala ka pa makontento, O Dios, may gisaad ka pa gayod bahin sa kaugmaon sa akong pamilya. Giisip mo ako nga daw usa ka dungganon kaayo nga tawo. O Ginoong Dios, 18unsa pa may akong ikasulti sa pagpasidungog mo kanako? Nasayod ka kon kinsa ako nga imong alagad. 19O Ginoo, tungod ug alang kanako nga imong alagad ug sumala sa imong kabubut-on, gihimo mo ug gipadayag kining dagkong mga butang. 20Wala gayoy sama kanimo, Ginoo, ug wala nay lain pang Dios gawas kanimo, sumala sa among nasayran. 21Ug walay katawhan nga sama sa imong katawhan nga mga Israelinhon. Mao lang kini ang nasod dinhi sa kalibotan nga imong giluwas gikan sa pagkaulipon aron mahimong imong katawhan. Nahimo kang bantogan sa imong pagpagawas kanila gikan sa Ehipto, ug sa imong paghimog katingalahang mga butang sa dihang giabog mo ang mga nasod aron makapuyo didto ang imong katawhan. 22Gihimo mo ang mga Israelinhon nga imong katawhan sa walay kataposan, ug ikaw, Ginoo, nahimong ilang Dios.

23-24“Ug karon, Ginoo, tumana ang imong gisaad kanako nga imong alagad ug sa akong pamilya, aron ang imong ngalan mapasidunggan sa walay kataposan. Unya moingon ang mga tawo, ‘Ang Ginoo nga Makagagahom mao ang Dios sa Israel.’ Ug ang akong pamilya magapabilin sa imong presensya hangtod sa kahangtoran. 25Nakabaton ako ug kaisog sa pag-ampo niini kanimo nga akong Dios, tungod kay gipadayag mo man kanako nga imong alagad nga sa kanunay may kaliwat ako nga magahari.

26“O Ginoo, tinuod ikaw nga Dios. Gisaad mo kining maayo nga mga butang kanako nga imong alagad. 27Ug karon nalipay ka sa pagpanalangin sa akong pamilya aron magpabilin kini diha sa imong presensya hangtod sa kahangtoran. Kay kon ikaw ang magpanalangin Ginoo, hangtod kini sa kahangtoran.”

Hoffnung für Alle

1. Chronik 17:1-27

Der Herr verheißt David die ewige Königsherrschaft

(2. Samuel 7,1‒16)

1Nachdem David in seinen Palast gezogen war, sagte er zu dem Propheten Nathan: »Während ich hier in meinem Palast aus kostbarem Zedernholz wohne, steht die Bundeslade des Herrn immer noch in einem dürftigen Zelt. So kann es nicht weitergehen!« 2Nathan ermutigte den König: »Was immer du vorhast – tu es! Gott wird dir beistehen.«

3Doch in der folgenden Nacht sprach Gott zu Nathan: 4»Geh zu David, meinem Diener, und sag ihm: ›So spricht der Herr: Du sollst noch kein Haus für mich bauen! 5Bis heute habe ich noch nie in einem Tempel gewohnt. Seit ich Israel in dieses Land geführt habe, wohnte ich immer nur in einem Zelt und zog von einem Ort zum anderen. 6Während dieser ganzen Zeit habe ich von den führenden Männern Israels nur eines verlangt: Sie sollten mein Volk weiden wie ein Hirte seine Herde. Nie habe ich einem von ihnen vorgeworfen: Warum habt ihr mir noch keinen Tempel aus Zedernholz gebaut?‹

7Darum sollst du meinem Diener David diese Botschaft weitergeben: ›Der Herr, der allmächtige Gott, lässt dir sagen: Ich war es, der dich von deiner Schafherde weggeholt hat, um dich zum König über mein Volk Israel zu machen. 8Was du auch unternommen hast – ich habe dir immer beigestanden. Ich habe alle deine Feinde ausgerottet und dich berühmt gemacht. Du bist in aller Welt bekannt. 9Auch habe ich meinem Volk Israel eine Heimat gegeben, ein Land, in dem es bleiben und sich niederlassen kann. Keine fremden und gottlosen Völker dürfen euch mehr so unterdrücken wie zu der Zeit, 10als ich Richter über euch eingesetzt hatte. Alle deine Feinde habe ich zum Schweigen gebracht. Ich, der Herr, sage dir: Nicht du, David, sollst mir ein Haus bauen, sondern ich werde dir ein Haus bauen! 11Wenn du alt geworden und gestorben bist, will ich einen deiner Söhne als deinen Nachfolger einsetzen und seine Herrschaft festigen. 12Er wird mir einen Tempel bauen, und ich werde seinem Königtum Bestand geben für alle Zeiten. 13Ich will sein Vater sein, und er wird mein Sohn sein. Nie werde ich meine Güte von ihm abwenden, wie ich es bei Saul getan habe. 14Dein Sohn und seine Nachkommen werden für alle Zeiten Könige über mein Volk sein. Niemand wird sie je vom Thron stoßen.‹«

Davids Dankgebet

(2. Samuel 7,17‒29)

15Nathan berichtete David alles, was Gott ihm in der Nacht gesagt hatte. 16Da ging David in das heilige Zelt, kniete vor dem Herrn nieder und begann zu beten:

»Gott, mein Herr, wer bin ich schon, dass du gerade mich und meine Familie so weit gebracht hast? Ich bin es nicht wert. 17Und nun willst du mir sogar noch mehr schenken, mein Gott! Du hast mir ein Versprechen gegeben, das bis in die ferne Zukunft reicht. Du erweist mir solche Ehre, Herr, mein Gott, als wäre ich ein großer und bedeutender Mensch! 18Doch was soll ich weiter davon reden? Du kennst mich und weißt, was in mir vorgeht. 19Weil du es so wolltest, hast du all dies Große für mich getan und hast es mich erkennen lassen. 20Herr, keiner ist dir gleich! Nach allem, was wir gehört haben, sind wir überzeugt: Es gibt keinen Gott außer dir. 21Welches Volk auf der Erde hat solche Wunder erlebt wie wir? Ist je ein anderes Volk von seinem Gott aus der Sklaverei befreit worden, weil er es zu seinem Volk machen wollte? Große und furchterregende Dinge hast du getan, und so wurde dein Name überall berühmt. Du hast uns von der Unterdrückung der Ägypter erlöst. Andere Völker hast du unseretwegen vertrieben. 22Für alle Zeiten hast du Israel zu deinem Volk gemacht; und du selbst, Herr, bist sein Gott geworden.

23So bitte ich dich nun, Herr: Lass deine Zusage für mich und meine Familie ewig gelten und löse dein Versprechen ein! 24Ja, möge alles eintreffen, was du gesagt hast! So wird dein Name für alle Zeiten berühmt sein, und man wird bekennen: ›Der Herr, der allmächtige Gott, ist Israels Gott.‹ Dann wird auch mein Königshaus ewig vor dir bestehen. 25Du, mein Gott, hast zu mir gesprochen. Du hast mir zugesagt, dass du mir ein Haus bauen und meinem Königtum Bestand geben willst. Nur darum habe ich es gewagt, so zu dir zu beten. 26Herr, du bist der wahre Gott! Du hast mir, deinem Diener, so viel Gutes verheißen. 27Du hast mich und mein Haus reich beschenkt und willst für alle Zeiten einen meiner Nachkommen zum König machen. Ja, weil du, Herr, meine Familie gesegnet hast, wird sie in Ewigkeit gesegnet sein!«