Israel Boafo
1“Monyɛ komm wɔ mʼanim, mo nsupɔw!
Ma aman no nhyɛ wɔn ho den!
Ma wɔmmra ha mmɛkasa;
momma yɛmmɔ mu nhyia wɔ asennii hɔ.
2“Hena na wakanyan nea ofi apuei no,
afrɛ no trenee mu sɛ ɔmmɛsom no?
Ɔde aman hyɛ ne nsa
na ɔbrɛ ahemfo ase wɔ nʼanim.
Ɔde nʼafoa ma wɔdan mfutuma,
ɔde ne bɛmma ma wɔdan ntɛtɛ a mframa bɔ hwete.
3Ɔtaa wɔn na ɔkɔ nʼanim a biribiara nti ne ho,
wɔ kwan a ɔmfaa so da no so.
4Hena na wayɛ eyi akosi awiei,
afrɛ awo ntoatoaso afi mfiase?
Me Awurade, meka adikanfo
ne akyikafo ho, Mene ɔno ara.”
5Nsupɔw no ahu na wɔbɔ hu;
nsase ano ho popo.
Wotwiw bɛn, na wɔba anim;
6na obiara boa ne yɔnko
na ɔka kyerɛ ne nua se, “Yɛ den!”
7Odwumfo hyɛ sikadwumfo nkuran,
na nea ɔde asae yɛ no trontrom
boa nea ɔbɔ atommo so.
Ɔka fa nea ɔsɔw no ho se, “Eye pa ara.”
Ɔbobɔ ohoni no mu nnadewa sɛnea ɛrentu nhwe fam.
8“Nanso wo, Israel, me somfo,
Yakob, nea mayi no no,
mo, mʼadamfo Abraham asefo.
9Mefaa wo fii nsase ano,
fii nʼakyirikyiri ntwea so, na mefrɛɛ wo.
Mekae se, ‘Woyɛ me somfo’;
mapaw wo na mempoo wo ɛ.
10Enti nsuro, na mene wo wɔ hɔ;
mma wo werɛ nhow, na mene wo Nyankopɔn.
Mɛhyɛ wo den, na mɛboa wo;
mede me trenee nsa nifa bɛma wo so.
11“Wɔn a wɔn bo afuw wo no nyinaa, ampa ara
wɔn ani bewu na wɔn anim agu ase;
wɔn a wɔsɔre tia wo no
rensɛ hwee na wobewuwu.
12Ɛwɔ mu sɛ wobɛhwehwɛ wʼatamfo de,
nanso worenhu wɔn.
Wɔn a wotu wo so sa no
rensɛ hwee koraa.
13Na mene Awurade, wo Nyankopɔn,
nea okura wo nsa nifa mu
na ɔka kyerɛ wo se, Nsuro;
mɛboa wo.
14Nsuro, osunson Yakob,
Israel a wusua,
na me ankasa mɛboa wo,” Awurade na ose,
wo gyefo, Israel Ɔkronkronni no.
15“Hwɛ, mede wo bɛyɛ nhuwso apa,
a ɛyɛ amono, ano yɛ nnam na ɛwɔ ɛse bebree.
Wubehuhuw mmepɔw no so na woadwiriw wɔn,
na woama nkoko ayɛ sɛ ntɛtɛ.
16Wubehuhuw wɔn so, mframa bɛma wɔn so,
na ahum abɔ wɔn akɔ.
Nanso wʼani begye wɔ Awurade mu
na woahyɛ Israel Ɔkronkronni no anuonyam.
17“Ohiani ne mmɔborɔni kyin pɛ nsu,
nanso bi nni hɔ;
osukɔm ama wɔn tɛkrɛma so ayow.
Nanso me Awurade, mɛma wɔn mmuae.
Me, Israel Nyankopɔn, merennyaw wɔn.
18Mɛma nsubɔnten ateɛ wɔ sorɔnsorɔmmea a awu no so,
na nsuti apue wɔ abon mu.
Mɛdan nweatam ayɛ no mmura,
na nsase a awo adan nsuti bebree.
19Meduadua wɔ nweatam so,
sida, ɔkanto, ohuam ne ngonnua.
Meduadua ɔpepaw wɔ asase wosee so
asɛsɛ ne kwabɔhɔre abɔ mu,
20sɛnea nnipa behu na wɔate,
na wɔasusuw ho na wɔate ase sɛ,
Awurade nsa na ayɛ saa ade yi,
Israel ɔkronkronni no na ɔma ɛbae.
21“Bɔ wo nkuro,” Awurade na ose.
“Kyerɛkyerɛ wʼasɛm mu,” Yakob Hene na ose.
22“Fa wʼahoni no bra
na wɔmmɛka nea ebesi nkyerɛ yɛn.
Wɔmmɛka sɛnea na kan nneɛma no te nkyerɛ yɛn,
sɛnea yebedwen ho afa
na yɛahu nea ebefi mu aba.
Anaasɛ wɔmpae mu nka nneɛma a ebesi nkyerɛ yɛn.
23Monka yɛn nea ebesi daakye,
na ama yɛahu sɛ moyɛ anyame.
Monyɛ biribi, sɛ eye anaa enye,
sɛnea ɛbɛyɛ a yɛn werɛ bɛhow na ehu aka yɛn.
24Nanso, monnka hwee,
na mo nnwuma so nni mfaso;
nea ɔfa mo no yɛ akyiwade.
25“Makanyan obi a ofi atifi fam na ɔreba,
nea ofi owia apuei na ɔbɔ me din.
Otiatia ahemfo so te sɛ dɔte a wɔde si dan,
te sɛ ɔnwemfo a ɔrewɔw dɔte.
26Hena na ɔkaa eyi ho asɛm fii mfiase, sɛnea anka ɛbɛma yɛahu,
anaa waka ato hɔ, sɛnea yebetumi aka se, ‘Ne de no ye’?
Obiara anka eyi,
obiara anni kan anka,
obiara ante nsɛm biara amfi wo nkyɛn.
27Me na midii kan ka kyerɛɛ Sion, ‘Hwɛ, woni!’
Memaa Yerusalem ɔsomafo a ɔde asɛmpa ba.
28Mehwɛ, nanso obiara nni hɔ,
obiara nni wɔn mu a obetu wɔn fo,
sɛ mibisa wɔn a, obiara ntumi mma mmuae.
29Hwɛ, wɔn nyinaa yɛ atorofo!
Wɔn nneyɛe nka hwee;
wɔn nsɛsode yɛ mframa ne basabasayɛ nko ara.
God zal Israël niet in de steek laten
1Luister zwijgend naar Mij, landen langs de kust. Laat de volken sterke argumenten naar voren brengen. Kom maar hier en neem het woord. Laten we er een rechtszaak van maken. 2Wie deed deze rechtvaardige opstaan vanuit het oosten? Hij riep hem en stelde hem tot overwinnaar. God gaf hem vele volken als buit, vele koningen werden aan hem onderworpen. Zij werden als stof voor zijn zwaard en als kaf voor zijn boog. 3Hij achtervolgde hen, maar ging zelf veilig op een weg die hij niet eerder had betreden.
4Wie heeft deze machtige dingen gedaan, het leven van generaties bestuurd, terwijl zij elkaar opvolgden? Ik ben het, de Here, de eerste en de laatste, steeds dezelfde in macht.
5De landen aan de overzijde van de zee kijken angstig toe. Verre landen sidderen en mobiliseren hun legers. 6Iedere man bemoedigt zijn buurman met de woorden: ‘Maak je geen zorgen. Houd moed!’ 7Maar zij haasten zich om een nieuwe afgod te maken. De beeldhouwer maant de goudsmid tot haast en de smid helpt bij het aambeeld. ‘Mooi,’ zeggen zij, ‘het schiet goed op. Nu kunnen we de armen eraan solderen.’ Voorzichtig voegen zij de onderdelen samen en maken het geheel dan vast met spijkers, zodat het niet omvalt!
8Maar wat u betreft, Israël, u bent van Mij, Ik heb u uitgekozen. Want u bent nakomelingen van Abraham en hij was mijn vriend. 9Ik heb u vanuit de uithoeken van de aarde teruggeroepen en gezegd dat u Mij alleen moest dienen, want Ik heb u gekozen en zal u niet in de steek laten. 10Wees niet bang, want Ik ben met u. Kijk niet angstig om u heen, want Ik ben uw God. Ik zal u kracht geven en u helpen, Ik zal u overeind houden met mijn heilrijke rechterhand.
11Kijk, al uw woedende vijanden kijken verward om zich heen en staan te schande. Ieder die u kwaad wil doen, zal sterven. 12U zult hen tevergeefs zoeken, zij zullen allemaal verdwenen zijn. 13Ik houd u bij de rechterhand—Ik, de Here, uw God—en zeg tegen u: wees niet bang, Ik ben hier om u te helpen. 14Ook al kijkt iedereen op u neer, wees niet bang, Israël, arm volk, want Ik zal u helpen. Ik ben de Here, uw verlosser, Ik ben de Heilige van Israël. 15Ik zal van u een nieuw en scherpgetand dorswerktuig maken om uw vijanden uiteen te scheuren en hen te vermalen tot kaf. 16U zult hen in de lucht gooien en de wind zal hen wegblazen, wervelwinden zullen hen uit elkaar slaan. Maar u zult vol zijn van de vreugde in de Here en u zult u beroemen op de God van Israël. 17Als de armen en behoeftigen tevergeefs water zoeken en hun tongen uitgedroogd zijn van de dorst, zal Ik hen antwoorden als zij naar Mij roepen. Ik, Israëls God, zal hen nooit of te nimmer in de steek laten. 18Vanaf de heuvels zal Ik grote rivieren naar beneden laten stromen. Het water zal in de dalen voor hen opspuiten! In de woestijnen zullen waterplassen zijn en door bronnen gevoede rivieren zullen over de uitgedroogde grond vloeien. 19Ik zal bomen planten: ceders, acaciaʼs, olijfbomen, cipressen, platanen en dennebomen—op onvruchtbare grond. 20Iedereen zal dit wonder zien en begrijpen dat de hand van de Here, de Heilige van Israël, het deed.
21Kunnen de afgoden dat ook van zichzelf zeggen? Laten ze maar komen en tonen wat ze kunnen, zegt God, de koning van Israël. 22Geef hun de kans te vertellen wat in de afgelopen jaren is gebeurd en wat de toekomst ons zal brengen. 23Als jullie goden zijn, vertel dan maar eens wat de toekomst voor ons in petto heeft. Of doe een machtig wonder, waarbij onze monden van verbazing openvallen. 24Maar nee! Jullie zijn minder dan niets en kunnen ook niets. Ieder die voor jullie kiest, verafschuw Ik. 25Maar Ik heb Kores vanuit het noorden en het oosten in beweging gezet, hij zal de strijd met de volken aanbinden en mijn naam aanroepen en Ik zal hem koningen en prinsen laten overwinnen. Hij vertrapt hen, zoals een pottenbakker zijn klei. 26Wie heeft u, naast Mij, nog meer verteld dat dit zou gaan gebeuren? Wie anders heeft dit aangekondigd en u zo gedwongen toe te geven dat hij gelijk had? Niemand anders! Niemand heeft er een woord over gezegd! 27Ik was de eerste die Jeruzalem vertelde: ‘Kijk! Kijk! Er is hulp in aantocht! Ik zal Jeruzalem een blijde boodschap doen horen.’ 28Geen van de afgoden heeft u dit verteld. Geen van hen gaf antwoord toen Ik het hun vroeg. 29Kijk, het zijn stomme, waardeloze voorwerpen, uw afgoden met hun gegoten beelden zijn zo leeg als de wind.
