Nnwom 50 – AKCB & HOF

Akuapem Twi Contemporary Bible

Nnwom 50:1-23

Dwom 50

Asaf dwom.

1Tweduampɔn, Onyankopɔn, Awurade no kasa,

na ɔfrɛ asase nyinaa

efi apuei kosi atɔe.

2Onyankopɔn hyerɛn fi Sion

kurow a ne fɛ wie pɛyɛ.

3Yɛn Nyankopɔn reba nanso ɔrenyɛ komm;

ogya a ɛhyew nneɛma di nʼanim,

ahum a ɛretu atwa ne ho ahyia.

4Ɔfrɛ ɔsorosoro ne asase,

sɛ ɔrebu ne nkurɔfo atɛn;

5Ɔka se, “Boaboa nnipa a wɔatew wɔn ho no ano ma me;

wɔn a wɔnam afɔrebɔ so ne me yɛɛ apam no.”

6Ɔsoro pae mu ka ne trenee,

na Onyankopɔn ankasa ne otemmufo.

7“Muntie, me nkurɔfo, na mɛkasa,

medi adanse atia wo, Israel;

Mene Onyankopɔn, wo Nyankopɔn no.

8Merenka mo anim wɔ mo afɔrebɔde

anaa mo hyew afɔre a ɛwɔ mʼanim daa no ho.

9Anantwinini a wofi mo mfuw so

anaa mpapo a wofi mo buw mu ho nhia me,

10efisɛ kwae mu aboa biara yɛ me de,

anantwi a wɔwɔ nkoko mpempem so nso saa ara.

11Minim anomaa biara a ɔwɔ mmepɔw no so,

na wuram abɔde nyinaa yɛ me de.

12Sɛ ɔkɔm dee me a, anka merenka nkyerɛ mo;

efisɛ, wiase ne nea ɛwɔ mu nyinaa yɛ me de.

13Mewe anantwinini nam,

na menom mpapo mogya ana?

14Momfa aseda afɔre mma Onyankopɔn,

na munni bɔ a mohyɛɛ Ɔsorosoroni no so,

15na momfrɛ me hiada;

na megye mo na moahyɛ me anuonyam.”

16Nanso amumɔyɛfo de, Onyankopɔn bisa wɔn se,

“Adɛn nti na moka me mmara

na mʼapam da mo ano?

17Mukyi me nkyerɛkyerɛ,

na motow me nsɛm gu mo akyi.

18Sɛ muhu ɔkorɔmfo a mode mo ho bɔ no;

na mo ne nguaman nso bɔ.

19Mode mo ano yɛ bɔne,

na mode mo tɛkrɛma boaboa nnaadaa ano.

20Mokasa tia mo nuabarima bere biara

na mosopa mo ankasa na ba.

21Moayɛ eyinom nyinaa; nanso manka hwee,

enti mususuw sɛ mete sɛ mo.

Nanso mɛka mo anim,

na mede mo sobo asi mo anim.

22“Munnwen eyi ho, mo a mo werɛ fi Onyankopɔn,

anyɛ saa a, mɛtetew mo mu nketenkete a obiara remmegye mo;

23Nea ɔbɔ aseda afɔre no hyɛ me anuonyam,

na osiesie kwan

sɛnea mɛda Onyankopɔn nkwagye adi akyerɛ no.”

Hoffnung für Alle

Psalm 50:1-23

Frömmigkeit ohne Selbstbetrug

1Ein Lied von Asaf.

Gott, der Herr, der Mächtige, spricht;

er ruft die Welt vom Osten bis zum Westen.

2Auf dem Zion, dem schönsten aller Berge,

erscheint Gott in strahlendem Glanz.

3Ja, unser Gott kommt,

er wird nicht länger schweigen.

Ein verheerendes Feuer lodert vor ihm her,

um ihn tobt ein schwerer Sturm.

4Himmel und Erde ruft er zu Zeugen,

denn über sein Volk hält er Gericht:

5»Versammelt alle, die zu mir gehören!«, verkündet er,

»alle, die mit mir den Bund geschlossen haben!

Damals schworen sie mir Treue und Gehorsam

und bekräftigten es mit einem Opfer.«

6Der Himmel kann bezeugen, dass Gott im Recht ist,

wenn er jetzt als Richter vor sein Volk tritt:

7»Höre, Israel, nun rede ich!

Mein Volk, ich klage dich an, ich, dein Gott!

8Nicht wegen deiner Schlachtopfer weise ich dich zurecht,

auch deine Brandopfer bringst du mir regelmäßig.

9Doch ich brauche deine Opfer nicht –

weder die Stiere aus deinem Stall

noch die Böcke von deiner Weide.

10Denn alle Tiere gehören mir ohnehin: das Wild in Wald und Feld,

die Tiere auf den Bergen und Hügeln.

11Ich kenne jeden Vogel unter dem Himmel

und auch die vielen kleinen Tiere auf den Wiesen.

12Selbst wenn ich Hunger hätte, würde ich dich um nichts bitten;

denn die ganze Welt gehört mir und alles, was es dort gibt.

13Denkst du wirklich, ich wollte Fleisch von Stieren essen

und Blut von Böcken trinken?

14Dank ist das Opfer, das ich von dir erwarte;

erfülle die Versprechen, die du mir, dem Höchsten, gegeben hast!

15Wenn du keinen Ausweg mehr siehst, dann rufe mich zu Hilfe!

Ich will dich retten, und du sollst mich preisen.«

16Wer aber Gott die Treue bricht, zu dem sagt er:

»Was erlaubst du dir eigentlich? Du sagst immer wieder meine Gebote auf

und berufst dich auf meinen Bund.

17Doch meine Zurechtweisung willst du nicht hören;

du tust, was du willst, und verwirfst meine Ordnungen.

18Mit Dieben machst du gemeinsame Sache,

und mit Ehebrechern schließt du Freundschaft.

19Gemeine Reden kommen dir leicht über die Lippen,

du betrügst schon, wenn du nur den Mund aufmachst!

20Deine Mitmenschen bringst du in Verruf,

sogar deinen eigenen Bruder verleumdest du.

21Bis jetzt habe ich zu deinem Treiben geschwiegen,

darum dachtest du, ich sei wie du.

Aber nun weise ich dich zurecht

und halte dir deine Untreue vor Augen.

22Ihr habt mich vergessen, euren Gott. Hört doch auf das, was ich sage;

sonst werde ich euch vernichten. Dann kommt jede Rettung zu spät!

23Wer mir dankt, der bringt damit ein Opfer, das mich wirklich ehrt.

Er macht den Weg frei, auf dem ich ihm Rettung bringe!«