Hiob 39 – AKCB & HOF

Akuapem Twi Contemporary Bible

Hiob 39:1-30

1“So wunim bere a bepɔw so mmirekyi wowo?

Woahwɛ, ahu bere a ɔforote nyinsɛn ne ba?

2So woakan asram dodow a wɔde nyinsɛn?

Wunim bere a wɔwo ana?

3Wɔkotow wowo wɔn mma;

wɔn awoko yaw to twa.

4Wɔn mma nyin ahoɔden so wɔ wuram;

na wogyaw wɔn awofo hɔ a wɔnnsan nkɔ wɔn nkyɛn bio.

5“Hena na ɔma wuram afurum fa ne ho di?

Hena na ɔsan ne hama?

6Mede asase kesee maa no sɛ ne fi,

ne nkyene asase tamaa sɛ nʼatenae.

7Ɔserew kurom gyegyeegyeyɛ;

na ɔnte ɔkafo nteɛteɛmu.

8Okyinkyin mmepɔw no so sɛ ne didibea

ɛhɔ na okyin hwehwɛ wura amono biara.

9“Ɛko bɛpene sɛ ɔbɛsom wo ana?

Ɔbɛtena wo mmoa adididaka nkyɛn anadwo ana?

10Wubetumi asa no wɔ funtumfiri so ana?

Ɔbɛfɛntɛm aku a ɛda wʼakyi no ana?

11Wubetumi de wo ho ato no so esiane nʼahoɔden dodo nti?

Wubegyaw wʼadwuma a ɛyɛ den no ama no ana?

12Wugye di sɛ ɔde wʼaburow bɛba

na waboa ano de akɔ awiporowbea ana?

13“Sohori bɔ ne ntaban mu anigye so,

nanso wontumi mfa ntoto asukɔnkɔn de ho.

14Ɔtow ne nkesua gu asase so

ma mfutuma ka no hyew,

15ɛmfa ne ho sɛ ɛnan bi bɛpɛtɛw no,

sɛ wuram aboa bi betiatia so.

16Ɔbɔ ne mma atirimɔden sɛnea wɔnyɛ ne dea;

ɛmfa ne ho sɛ nʼadwuma bɛyɛ ɔkwa,

17efisɛ Onyankopɔn amma no nyansa

wamma no nhumu biara.

18Nanso sɛ ɔtrɛw ne ntaban mu tu mmirika a,

ɔserew ɔpɔnkɔ ne ne sotefo.

19“Wo na woma ɔpɔnkɔ no nʼahoɔden

anaa woma ne kɔn mu nwi kuhaa no?

20Wo na woma no huruw te sɛ mmoadabi,

na ɔde ne nkotɔ hunahuna ana?

21Ɔde ne nan tintim fam dennen, na nʼani gye nʼahoɔden mu,

na afei ɔbɔ wura ɔko mu.

22Ɔmmɔ hu, na onsuro biribiara;

ohu afoa a onguan.

23Bɛmma wosow wɔ ne nkyɛn mu boha mu,

na peaw ne pɛmɛ nso di ahim wɔ ne ho.

24Ofi ahopere mu de nʼano sisi fam;

na sɛ wɔhyɛn torobɛnto a ontumi nnyina faako.

25Sɛ torobɛnto hyɛn a ɔka se, ‘Wiɛ!’

ɔte ɔko ho hua fi akyirikyiri,

ɔsahene no nteɛmu ne ɔko mu osebɔ.

26“Wo nyansa na ɛma akoroma tu

na ɔtrɛw ne ntaban mu fa anafo?

27Wo na wohyɛ ɔkɔre ma no tu kɔ sorosoro

kɔyɛ ne berebuw wɔ hɔ?

28Ɔbotan mu na ɔte na ɛhɔ na ɔda;

ɔbotan sorɔnsorɔn yɛ nʼabandennen.

29Ɛhɔ na ofi kɔhwehwɛ nʼaduan;

nʼani hu ade a ɛwɔ akyirikyiri.

30Mogya yɛ ne mma aduan,

na faako a atɔfo wɔ no, ɛhɔ na ɔwɔ.”

Hoffnung für Alle

Hiob 39:1-30

1Kannst du mir sagen, wann die Steinböcke werfen,

schaust du zu, wie die Hirschkühe kalben?

2Zählst du die Monate ihrer Tragezeit,

und weißt du, wann sie gebären?

3Sie kauern nieder,

bringen ihre Jungen zur Welt,

und dann hören ihre Wehen auf.

4Ihre Jungen wachsen in der Wildnis auf

und werden stark;

sie ziehen fort und kehren nicht mehr zurück.

5Wer hat dem Wildesel die Freiheit gegeben,

wer hat seine Fesseln gelöst?

6Ich gab ihm die Steppe als Lebensraum,

die Salzwüste als sein Gebiet.

7Er lacht über das Lärmen in der Stadt,

die Schreie des Treibers hört er nicht.

8Er wählt sich das Bergland als Weide aus

und sucht dort überall nach etwas Grünem.

9Meinst du, der Wildstier würde dir freiwillig dienen

und über Nacht in deinem Stall an der Krippe stehen?

10Kannst du ihn mit dem Pfluggeschirr

in der Furche halten,

ihn im Tal über dein Feld eggen lassen?

11Kannst du dich auf seine gewaltige Kraft verlassen

und ihm deine schwere Arbeit aufbürden?

12Vertraust du ihm,

dass er deine Ernte einbringt

und sie zu deinem Dreschplatz zieht?

13Fröhlich schlägt die Straußenhenne mit den Flügeln,

doch sie sind nicht zu vergleichen

mit den Schwingen und Federn eines Storches.

14Sie lässt ihre Eier auf der Erde liegen,

damit der heiße Sand sie wärmt.

15Dass ein Mensch sie zertreten,

dass Tiere sie zertrampeln könnten –

so weit denkt sie nicht.

16Herzlos behandelt sie die Jungen,

als wären es nicht ihre eigenen.

Und wenn ihre Mühe vergeblich war,

kümmert sie das nicht.

17Denn ich habe ihr die Weisheit versagt;

von Klugheit findet sich bei ihr keine Spur!

18Doch wenn sie ihre Flügel ausbreitet und losrennt,

läuft sie jedem Reiter davon.

19Sag, hast du das Pferd so stark gemacht,

schmückst du seinen Hals mit einer Mähne?

20Wie es zum Sprung ansetzt!

Hast du ihm die Kraft gegeben?

Sein gewaltiges Schnauben ist furchterregend.

21Es stampft auf den Boden,

freut sich über seine Kraft

und jagt dann der Schlacht entgegen.

22Es lacht über die Angst, fürchtet nichts

und schreckt vor dem feindlichen Schwert nicht zurück.

23Der Köcher klirrt an seiner Seite,

Schwert und Lanze blitzen.

24Wild und ungestüm fliegt es dahin;

sobald das Signal ertönt, gibt es kein Halten mehr.

25Beim Klang der Hörner wiehert es laut,

wittert den Kampf schon von ferne;

es hört, wie die Anführer Befehle schreien

und wie der Schlachtruf ertönt.

26Breitet der Falke seine Schwingen aus,

um nach Süden zu fliegen,

weil du den Wandertrieb in ihn gelegt hast?

27Schwingt sich der Adler

auf deinen Befehl so hoch empor

und baut in der Höhe sein Nest?

28Oben im Felsen haust er

und baut auf Bergzacken seinen Horst wie eine Festung.

29Von dort erspäht er seine Beute,

seine Augen entdecken sie von weitem.

30Schon seine Jungen gieren nach Blut;

wo Leichen liegen, da ist er zur Stelle.«