Efezjan 4:1-16 SZ-PL

Efezjan 4:1-16

Jedność w kościele

Jako więzień Pana zachęcam was, abyście żyli w zgodzie z waszym powołaniem. Bądźcie pokorni, łagodni i cierpliwi. Z miłością znoście nawzajem swoje słabości. Z oddaniem dbajcie o duchową jedność, zachowując między sobą pokój.

Tworzymy jedno wspólne ciało. Boży Duch jest również jeden i zostaliśmy powołani do jednej wspólnej nadziei. Jest tylko jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest, i jeden wspólny Ojciec nas wszystkich, który panuje nad wszystkimi, działa przez wszystkich i mieszka w nas wszystkich. A każdy z nas otrzymał od Chrystusa jakiś szczególny dar. Pismo mówi:

„Wstępując do nieba,

zabrał ze sobą jeńców,

a ludziom rozdał dary”.

Czy słowo „wstąpił” nie oznacza, że najpierw musiał zstąpić do otchłani ziemi? Tak! Ten, który zstąpił do otchłani, potem wstąpił do nieba, aby napełnić swoją obecnością cały wszechświat. To właśnie On, Chrystus, ustanowił w kościele apostołów, proroków, ewangelistów oraz pasterzy i nauczycieli. Ich zadaniem jest przygotowywanie świętych do służby, mającej na celu budowanie ciała Chrystusa—kościoła, abyśmy wszyscy osiągnęli całkowitą jedność wiary, w pełni poznali Syna Bożego i stali się doskonali, na wzór Chrystusa.

Nie bądźmy jak dzieci, które łatwo wierzą w fałszywe informacje i ulegają sprytnym kłamstwom przewrotnych ludzi. Zamiast tego, z miłością mówmy sobie prawdę i coraz bardziej upodabniajmy się do Chrystusa, który jest Głową swojego ciała—kościoła. Dzięki Niemu całe to ciało jest doskonale połączone w jedną całość, a każda jego część we właściwy sobie sposób służy innym, tak że cały organizm coraz bardziej się rozwija i rośnie w miłości.

Read More of Efezjan 4